Rozdział 4

 Dawno nie dodałam już żadnego posta. (sesja, kolokwia i te sprawy) Dziś jednak jakaś Szatańska siła podkusiła mnie do działania...

Rozdział 4

- Co ty tutaj robisz? – Spytałam patrząc na niego ze złością. – Wyjdź natychmiast!

Wstał i podszedł do mnie. Wsadził ręce w kieszenie i skierował swój wzrok na mój biust. Obiecał mi, że nie będzie już stosował żadnych sztuczek, a on ciągle swoje! W tej chwili pragnęłam by sczeznął w piekle.

- Nie denerwuj się. – powiedział, przenosząc spojrzenie na moją twarz. – Przyszedłem pogadać.

Podszedł do szafy, wyciągnął z niej szlafrok i rzucił go w moją stronę. Bez słowa nałożyłam go na ramiona, ciasno zawiązując pasek. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na niego w oczekiwaniu. Gdy przez kilka minut Hyun Joong nie odezwał się ani słowem, postanowiłam przerwać milczenie.

- O czym chciałeś pogadać?

- Mam wrażenie jakbyś wyszła z mojego powodu. – powiedział siadając obok mnie. – Nie chcesz bym do was przychodził?

- Nie o to chodzi.

- A o co? – spytał podejrzliwie, łapiąc mnie za rękę. – Nie lubisz mnie?

Wyrwałam dłoń z jego uścisku i westchnęłam głośno. Byłam przyparta do muru. Co miałam mu powiedzieć? Zastanawiałam się gorączkowo nad jakąś zgrabną wymówką, jednak nic konkretnego nie przychodziło mi do głowy.

- No dobra, rozumiem. – wstał i podszedł do drzwi. Gdy chwytał za klamkę, odwrócił się i powiedział coś czego się nie spodziewałam. – Nie martw się. Już nie będę cię denerwował swoją obecnością.

Moje serce stanęło. To były te same słowa. Te które siedziały w mojej głowie od 2 lat. Dlaczego? Przestraszyłam się, że mężczyzna zniknie z mojego życia jak…

- Hyun Joong! – wrzasnęłam, wybiegając przez drzwi. – Poczekaj!

Musiałam go dogonić za wszelką cenę.

- Hyun Joong! – wrzasnęłam, wybiegając przez drzwi. – Poczekaj!

Musiałam go dogonić za wszelką cenę. Minęłam drzwi i zdałam sobie sprawę, że mężczyzna musiał już wrócić do swojego mieszkania. Spojrzałam na Klaudie wpatrzoną w ekran telewizora.

- Gdzie mieszka Hyun Joong?

- Na górze. – powiedziała przyjaciółka, patrząc na mnie z zaskoczeniem. – Pod 34. Och Nat! Wybierasz się do niego w…

Powiedziała coś jeszcze lecz już jej nie słuchałam. Nie zważając na to, że jestem w szlafroku, wybiegłam z mieszkania i pobiegłam schodami w górę. Ciężko oddychając wbiegłam na ostatnie piętro kamienicy i stanęłam przed drzwiami z numerem 34 i zaczęłam głośno pukać.

- Hyun Joong! – wrzasnęłam, wściekle waląc w drewno. – Otwieraj te cholerne drzwi!

Gdy kilka sekund potem otworzył, a ja nie zwracając uwagi czy ktoś na nas patrzy, rzuciłam mu się w ramiona, obejmując go mocno w pasie. Rozpłakałam się z bezsilności w obawie, że stanie się coś strasznego. Jednak Hyun Joong był cały i zdrowy.

- Nat, co się stało? - zapytał zaskoczony moim zachowaniem. – Dlaczego płaczesz? 

- Bo…

Wciągnął mnie do mieszkania i zamknął drzwi. Poprowadził mnie do kanapy, usiadł obok i podał mi chusteczki. Otarłam łzy i wydmuchałam głośno nos. Miałam już dość maskowania swoich uczuć. Tej jednej nocy postanowiłam zaszaleć. Podniosłam mokre oczy i spojrzałam prosto w ciemne tęczówki Hyun Joong. Położyłam dłonie na jego gładko ogolonych policzkach i delikatnie pocałowałam go w usta. Odsunęłam się nieznacznie, przykładając czoło do jego czoła.

- To nieprawda, że cię nie lubię. – szepnęłam zamykając oczy. – Lubię cię aż za bardzo i się tego boje.

- To już się nie bój – zamknął moją bladą twarz w dłoniach i pocałował lekko koniuszek mojego nosa. Jakby czytając w moich myślach, zapytał – Czy chcesz dziś ze mną zostać?

W odpowiedzi chwyciłam go za koszulkę i przyciągnęłam do siebie, żarliwie całując jego rozchylone wargi. Nie potrzebował większych zapewnień. Odrywając się od siebie, chwycił mnie w ramiona i zaniósł do sypialni. Pchnął nogą drzwi i ułożył mnie na miękkim łóżku. Chciałam jak najszybciej przyciągnąć go do siebie, wyciągnęłam do niego ręce, lecz Hyun Joong odsunął się ode mnie.

- Nie mogę. – Powiedział, odwracając wzrok.

Nie wiedziałam o co może mu chodzić. Chyba przeceniłam swoją rolę w jego życiu. Może podrywanie kobiet, było dla niego jak jazda na rowerze – tylko i wyłącznie sportem, sposobem na nudę. Położyłam dłoń na jego ramieniu, gładząc delikatny materiał koszulki. Chwyciłam jego brodę, zmuszając go by na mnie spojrzał. Westchnęłam przerażona ponieważ dostrzegłam w jego oczach wielkie cierpienie.

- Hyun Joong… - szepnęłam, nie wiedząc co teraz zrobić. Najlepiej byłoby teraz wyjść i trzasnąć drzwiami, lecz postanowiłam dowiedzieć się co go powstrzymywało – Dlaczego? Co się nagle stało?

Wstał i zaczął krążyć po pokoju. Opuściłam głowę i spojrzałam na materac łóżka. Łzy zgromadził się w kącikach moich oczu, a zaraz potem swobodnie spłynęły mi po policzkach. Jak to możliwe, że po kilku dniach znajomości czułam, że… chciałabym spędzić z tym mężczyzną całe życie? Nigdy nie pomyślałam, że może mnie spotkać coś tak niewiarygodnego.

- Jesteś zdenerwowana, roztrzęsiona i… - zamilkł na chwile. – Ja nie mogę tego wykorzystać.

Nie mogłam w to uwierzyć. Pierwszy raz spotkałam faceta, który nie skorzystał by z okazji, przespania się z kobietą, tak chętną jak ona w tej chwili. Podniosła głowę ocierając łzy z policzków.

- Nie możesz? – spytałam z niedowierzaniem. Wstałam z łóżka i skierowałam się do drzwi. – Spoko, rozumiem, nie pociągam cię i tyle.

Podbiegł do drzwi i chwycił mnie za przedramię, powstrzymując przed dalszym krokiem.

- Ty niczego nie rozumiesz! – krzyknął z wściekłością, coraz mocniej ściskając moje ramię. – Prawie się nie znamy. Chcesz wszystko popsuć zbyt wczesnym pójściem do łóżka?!

- To ty niczego nie rozumiesz! – zaatakowałam, wyrywając swoje ramię z mocnego uścisku. – Nigdy więcej nie będziesz miał do tego okazji.

Wrzasnęłam wychodząc, głośno trzaskając drzwiami.