Rozdział 1

A więc...w końcu się przełamałam, by dodać pierwszy rozdział opowiadania. Mam nadzieje, że nie wyłamie się od razu, choć to nie zależy ode mnie tylko od czytelników. Pierwszy rozdział oczywiście nie może się obejść bez dedykacji, a więc:            Mojemu przyjacielowi z głębi samego piekła…

Rozdział 1

- Nat, to już ostatnie kartony! – Krzyknęła moja pracownica z drugiego pomieszczenia.

- Postaw to wszystko gdzieś pod ścianą! – Odkrzyknęłam i wróciłam do przeglądania rachunków i faktur rozłożonych na prowizorycznym stoliku zrobionym z kilku pudeł poustawianych jedno na drugim.

Oto moje nowe królestwo. Przeprowadzki były dla mnie bardzo męczące jednak jakoś się do nich chyba przyzwyczaiłam. W ciągu swojego 22-letniego życia przeprowadzałam się już 3 razy i za każdym razem coraz to dalej od poprzedniego miejsca zamieszkania. Westchnęłam patrząc bezsilnie na stertę papierzysk przede mną. Rozkręcenie własnej firmy już przekraczało moje siły a byłam tak naprawdę dopiero na początku drogi. Odłożyłam papiery i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Pokiwałam głową z aprobatą. Tak, to jest to, o czym zawsze marzyłam. Własny sklep z mangą i anime w centrum miasta. Na razie pomieszczenie nie wyglądało zachęcająco, potrzebne były biurka i przede wszystkim gabloty i regały. Ściany były pomalowane na żywe jaskrawe odcienie zieleni i żółci.

- To pomieszczenie jest super – powiedziała Klaudia, moja pracownica a zarazem współlokatorka – A najlepsze jest to, że mamy mieszkanie od razu nad sklepem.

Uśmiechnęłam się do niej. Była chyba jedyną osobą, którą polubiłam w tym mieście.

- Myślałam, że będziemy musiały malować, ale chyba nie jest to konieczne – powiedziałam i przeszłam do drugiego pomieszczenia. Zobaczyłam faceta od przeprowadzek stojącego w drzwiach. Ubrany był w szary kombinezon z napisem „Kim”, a jego twarz skrywała szara czapka z daszkiem. Nie mogłam dostrzec rysów jego twarzy. Wyciągnęłam kilka banknotów z kieszeni i wręczyłam je mężczyźnie. – Dziękuję Panu bardzo!

Mężczyzna kiwnął głową na pożegnanie i wyszedł bez słowa.

- Widziałaś jaki z niego przystojniak! – Krzyknęła Klaudia, poklepując mnie po ramieniu. – A jaki miał tyłek!

Powoli traciłam cierpliwość. Fakt! Facet był niezły, jeśli chodzi o ciało, ale to nie oznaczało od razu, że mam się na niego rzucić! To właśnie dlatego przeprowadzam się tak często. Klaudia nie miała jednak o tym pojęcia.

- Czemu sama się nie zajmiesz tym słodkim tyłeczkiem? – Powiedziałam wściekła, zrzucając jej rękę z mojego ramienia. –  Zresztą nic nie było widać spod tej głupiej czapki!

Dopiero gdy spostrzegłam szeroki uśmiech na twarzy Klaudii, zdałam sobie sprawę, z mojej pomyłki.

- Słodkim tyłeczkiem? – Powiedziała łapiąc się za brzuch i śmiejąc głośno.

Na moich policzkach pojawił się szkarłatny rumieniec. Cholera, ten mój długi język! Już miałam krzyknąć na Kaśkę i wykorzystać swoją przewagę szefa, gdy nagle kontem oka zobaczyłam wysoką postać mężczyzny. Cholera, facet od przeprowadzek! Stałam jak sparaliżowana, nie potrafiłam się ruszyć. Klaudia także go zauważyła. Przestała rechotać i mówiąc „przepraszam!” Wybiegła na zaplecze zamykając za sobą drzwi. Zdrajca! Mężczyzna tymczasem podszedł do mnie wolnym krokiem. Gdy był już o krok ode mnie wyciągnął rękę i zrzucił z głowy czapkę. Czułam że moje policzki robią się jeszcze bardziej czerwone niż były przed chwilą. Pochylił głowę tak że jego oczy były teraz na wysokości moich oczu. Zabrakło mi powietrza. Patrzyły na mnie najcudowniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam. Ciemne i tajemnicze. Takie w których można się było zatracić. Zamknęłam oczy i zrobiłam krok w tył. Nie przewidziałam jednak przeszkody stojącej za mną i wpadłam na kartonowe pudła. Niech żyje niezdarność! Pewnie leżałabym na ziemi stękając z bólu, gdyby nie te mocne ramiona, które chwyciły mnie, chroniąc przed upadkiem. Otworzyłam oczy zaskoczona. Nieznajomy ciągle się we mnie wpatrywał, a jego twarz była zaledwie kilka centymetrów od mojej. Jego włosy muskały mi policzki.

- Nic się Pani nie stało? – Zapytał cicho wspaniałym aksamitnym głosem.

- Nie – szepnęłam cicho, przyglądając się jego ustom. Do diabła! One są idealne! Przygryzłam wargi zębami, marząc by poczuć ich smak. Mężczyzna odchrząknął i postawił mnie na ziemi. Zdałam sobie sprawę, że wzbudził we mnie pożądanie, które myślałam, że wygasło już na zawsze. Ogarnij się!

- Dziękuje Panu – powiedziałam przybierając uprzejmy uśmiech. Poprawiłam włosy i wygładziłam dłonią spodnie. – Można powiedzieć, że uratował mi Pan życie.

Uśmiechnął się pokazując dwa rzędy śnieżnobiałych zębów.

- Istotnie, można tak powiedzieć – szepnął spokojnie patrząc na mnie z rozbawieniem. – W każdym bądź razie z tego co wiem od tego się nie umiera.

Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć. On też się nie odzywał. Patrzył tylko na moją twarz, co niesamowicie mnie peszyło.  Otwarłam usta by coś powiedzieć, ale nieznajomy mnie ubiegł.

- Ładnie tutaj – powiedział rozglądając się po pomieszczeniu – tylko jakoś tak pusto.

Och tak! Spokojna, służbowa rozmowa o niczym. To lubię! Odchrząknęłam, odruchowo poprawiając włosy.

- Dopiero się rozkładamy – powiedziałam spokojnie, krzyżując ręce na piersiach – Mam nadzieję, że skończymy do końca tygodnia.

Pokiwał głową ze zrozumieniem, lecz nie ruszył się z miejsca. Pokój nagle wydał mi się bardzo mały. Tak jakby ten mężczyzna wypełnił przestrzeń, zabierał mi powietrze, coraz trudniej było mi zachować spokój. Wyciągnęłam klucze z kieszeni spodni, możliwie jak najgłośniej, by nieznajomy zorientował się, że czas by już sobie poszedł. Jednak ten ciągle stał i przyglądał się na przemian mnie i ścianom. Pomyślałam, że muszę zadziałać bo to milczenie doprowadzało mnie do szału.

- Jeszcze raz dziękuję Panu za pomoc - Podeszłam do niego z wyciągniętą dłonią, jednak ten nie chwycił jej tylko dziwnie mi się przyglądał.

- Hyun Joong. – Powiedział z uśmiechem chwytając moją dłoń obiema rękami.

- Co?

- H-y-u-n J-o-o-n-g – przeliterował szczerząc się przy tym jak głupi. – Tak mam na imię.

- Przepraszam, to niespotykane imię – powiedziałam. On jednak nadal patrzył na mnie wyczekująco. Dopiero po chwili domyśliłam się o co chodzi. – Nat… Natalia.

- A więc miło mi cię poznać… Natalio – Wymówił moje imię cicho i… zmysłowo. Zaraz się zaczerwienie! Jak burak! Puścił moją dłoń i zrobił krok w tył. – Naprawdę miło.

Odwrócił się i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Stałam na środku pokoju sparaliżowana, z ciągle wysuniętą dłonią. Palce mnie parzyły, jakby płonęły żywym ogniem. Przełknęłam głośno ślinę uświadamiając sobie beznadziejność całej sytuacji.

- Tylko nie to! – Jęknęłam, przyciskając dłonie do piersi. – Nie!

Przez całe życie uciekałam, a teraz znalazłam się w samym piekle.