Rozdział 8

 Witam serdecznie w święto Thora! Zdążyłam dosłownie w ostatnim momencie XD Na moim zegarku już 23:38, a więc... prawie w ostatniej chwili. Ciągle obiecuje, że następny rozdział będzie dłuższy od poprzedniego, ale jakoś nie udaje mi się spełnić tej groźby lecz (oto nastąpiła podniosła chwila) Zaręczam, że rozdział 8 jest dłuższy od rozdziału 7. W końcu mi się udało ^o^

Rozdział 8

- Cały oddział kosmetyczek i fryzjerów? – Klaudia zaśmiała się mierząc mnie podejrzliwie wzrokiem. – Znając ciebie, pewnie byłaś nieźle wkurzona.

- Byłam wściekła!

Wstałam i nastawiłam wodę na kawę. Klaudia okazała się wyrozumiałym słuchaczem. Nie krytykowała ani nie chwaliła, po prostu słuchała. Gdy ustawiłam na blacie dwie filiżanki gorącego naparu, kontynuowałam swą opowieść.

- Na początku nie byłam zadowolona z tego, że Tess tak ze mną postąpiła, ale gdy tylko zobaczyłam swoje odbicie, natychmiast wszystko jej wybaczyłam.

- Aż tak ładnie wyglądałaś?

Przełknęłam gorący napój, parząc sobie język. Metamorfoza okazała się lepsza niż ktokolwiek mógł się spodziewać.

- Kobieta, którą ujrzałam w żadnym stopniu mnie nie przypominała…

2 lata wcześniej

- Już nie mogę się doczekać! – Pisnęła z podekscytowania Tess, odrzucając do tyłu swe złociste włosy. – Tylko nie wyrwij mi całego towaru!

Roześmiałam się widząc szczęście na twarzy przyjaciółki. Mimo, że nie czułam się sobą w skórze, którą miałam na sobie dzisiejszego wieczoru, byłam bardzo zadowolona. Gdy niespełna godzinę temu stanęłam przed lustrem mało brakowało, a dostałabym zawału. Z tafli lustra spojrzała na mnie kompletnie inna kobieta. Krótkie włosy okalały jej doskonałą twarz, w świetle lampy mieniąc się wieloma odcieniami czerwieni. Niebieskie oczy, uwolnione od grubych oprawek, błyszczały, a fioletowa suknia opinała ciało, uwydatniając jej pełny biust i smukłe biodra. To nie mogłam być ja. Przeraziłam się kładąc swoją dłoń na tafli lustra, mając nadzieję, że to tylko złudzenie, że to tylko nierealny sen, z którego zaraz się zbudzę.

- Nie przypuszczałam, że możesz być aż tak piękna! – Szepnęła Teresa, przyglądając mi się podejrzliwie. – Mogłabym uznać cię za moją rywalkę.

Ostatni raz spojrzałam na swoje odbicie, po czym podeszłam do szafy wyjmując moje codzienne ubrania. Sięgnęłam do zapięcia na plecach, powoli rozpinając każdy z guziczków. Gdy byłam w połowie Tess chwyciła moje dłonie i odwróciła mnie twarzą do siebie.

- Co ty robisz? Przecież zaraz wychodzimy.

- Teresa… - Zaczęłam, celowo używając pełnego imienia przyjaciółki. – Przecież ta kobieta to nie jestem ja!

- Właśnie, że dopiero teraz to jesteś ty! – Krzyknęła, puszczając moje ręce i ponownie zapinając guziczki, które udało mi się rozpiąć. – Tamta dziewczyna to tylko ciało, do którego się przyzwyczaiłaś.

- Ale ja nie chce być nią! – Stęknęłam żałośnie, próbując się rozpłakać, lecz z powodu soczewek było to dość trudne. – Nie czuje się w tym dobrze. Ta sukienka mnie peszy. Mam wrażenie jakbym była goła, a te szpilki wymyślił chyba jakiś sadysta!

Tess bez chwili namysłu przyciągnęła mnie do siebie. Położyła swoją głowę na moim ramieniu, przyjacielsko głaszcząc moje włosy.

- Jesteś naprawdę piękna Natalia. – Szepnęła, kompletnie zbijając mnie z tropu. – Czemu nie chcesz zaszaleć? To tylko jedna noc, przecież za niedługo wracamy do Polski. Nie chciałabyś zaszaleć?

Ze smutkiem stwierdziłam, że przyjaciółka ma racje. Dlaczego nie miałabym zaszaleć? Poczuć się jak kopciuszek, przecież to tylko jedna noc! Odsunęłam się od Tess, podchodząc do toaletki i chwytając torebkę. Spojrzałam w jej stronę, przybierając najładniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać.

- No co tak stoisz! – Zbeształam Teresę, wojowniczo zadzierając podbródek. – Londyn czeka!

No właśnie, Londyn – pomyślałam, przypominając sobie niedawne wydarzenia. Stałyśmy właśnie przed wysokim budynkiem galerii sztuki, w którym miało się odbyć przyjęcie. Poczułam wielki strach patrząc na eleganckie osoby wysiadające z limuzyn. Uwodzicielskie i pełne wdzięku kobiety i przystojni mężczyźni. Stanowczo nie pasowałam do tego towarzystwa i gdy już miałam powiedzieć o swoich obawach przyjaciółce ta chwyciła mnie za rękę, ciągnąc za sobą. Weszłyśmy do dużej Sali prawie po brzegi wypełnionej ludźmi. Od przechodzącego obok kelnera wzięłyśmy po kieliszku szampana i zaczęłyśmy spacerować oglądając obrazy. Niektóre były aż tak powydziwiane, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

- Zobacz jaki bazgroł! – Krzyknęła Tess wskazując obraz przedstawiający umięśnionego mężczyznę z głową żyrafy. – Ten malarz musi być wielkim artystą!

Roześmiałam się głośno i zamknęłam oczy robiąc kilka kroków naprzód. Krzyknęłam zaskoczona, gdy poczułam na swoich nagich ramionach czyjeś dłonie. Jednak było już za późno. Cała zawartość mojego kieliszka wylała się na białą koszule jakiegoś mężczyzny. Z wielkim strachem powoli zadarłam wysoko głowę. Moje tęczówki natrafiły na gniewne spojrzenie błękitnych oczu. Z wrażenia objęło mi mowę. Może nie był to najprzystojniejszy mężczyzna jakiego widziałam, ale było w nim coś tak pociągającego, że nie potrafiłam oderwać od niego spojrzenia. Uśmiechnęłam się przepraszająco, mając nadzieje, że trochę załagodzi to sytuacje. Mężczyzna zabrał dłonie z moich ramion i wcisnął je do kieszeni swoich, niewątpliwie drogich, spodni wizytowych. Opuściłam głowę wpatrując się w mokrą plamę jego koszuli. Jak mogłam być aż taką niezdarą!

- Bardzo przepraszam – Szepnęłam ze skruchą. Byłam bardzo ciekawa reakcji nieznajomego, lecz nie miałam na tyle odwagi by spojrzeć mu w twarz. – Naprawdę nie chciałam.

- Nie przejmuj się. To chyba najmilsza rzecz, jaka mnie dzisiaj spotkała.

Podniosłam głowę nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszałam. Stwierdziłam, że mężczyzna uśmiecha się szeroko, jakby nic się nie stało. Niepoprawny optymista, lub szaleniec. Sama nie wiedziałam co gorsze.

- To nie zabije mnie Pan za tą koszule?

- Zabije? – Roześmiał się ukazując szereg śnieżnobiałych zębów. – No nie jestem pewny czy śmierć to nie za mało.

Zachichotałam, kręcąc głową z niedowierzaniem. Myślałam, że zostanę powieszona lub co najmniej ochrzaniona, a tu trafiam na mężczyznę, który jest szczęśliwy z powodu mokrej koszuli. Tego się nie spodziewałam.

- Jestem William. – Powiedział mężczyzna, wyciągając do mnie dłoń.

Już miałam ją uścisnąć, lecz poczułam na ramieniu uścisk. To była Tess, o której kompletnie zapomniałam. Lecz postanowiła to w porę naprawić. Podała swoją wypielęgnowaną dłoń mężczyźnie. Wiedziałam co teraz się stanie i najchętniej odeszłabym jak najdalej, lecz powstrzymało mnie przed tym ramie przyjaciółki.

- Ja jestem Tess, a to Natalia. – Powiedziała uśmiechając się słodko i trzepocząc rzęsami. – Jestem szczęśliwa, że mogę cię poznać Williamie. Naprawdę przepraszam cię za niezdarność mojej przyjaciółki.

- Przecież nic się nie stało. Gdyby nie to, pewnie bym was nie poznał.

Tess roześmiała się perliście. Puściła moje ramie przylegając do mężczyzny jak mucha do lepu. Miałam cichą nadzieje, że może chociaż on zainteresuje się mną, mając obok Tess, jednak bardzo się myliłam. Po kilku minutach to oni zapomnieli o mojej obecności flirtując ze sobą. Oczy zaczęły mnie piec. Musiałam jak najszybciej wyjść by nie rozpłakać się na oczach tych wszystkich ludzi. Po raz ostatni spojrzałam na Williama, odwróciłam się i prawie biegiem ruszyłam do wyjścia. Gdy stałam już na ulicy zdałam sobie sprawę, że klucze zostały w torebce Tess. Nie pozostawało mi więc nic innego niż wrócić i znów przyglądać się jak… Nie! Nigdy w życiu!
Kilkanaście minut potem siedziałam na muszli klozetowej wypłakując wszystkie swoje żale. Najbardziej zła byłam na siebie. W głowie słyszałam tylko jedną myśl: Myślisz, że jak się umalujesz i ładnie ubierzesz, to będziesz mogła dorównać Tess? Ocierając ostatnią z łez stwierdziłam, że nigdy mi się to nie uda. Wyszłam z kabiny i prawie zemdlałam widząc się w lustrze. Moja cała twarz była czerwona i spuchnięta od płaczu a pod oczami zrobił mi się czarny tuszowy wodospad. Otworzyłam torebkę i wygrzebałam z niej kosmetyki, wysypując je na blat koło umywalki. Umyłam twarz, nakładając na nowo, tym razem, delikatny makijaż. Nie miałam w tym wprawy, dlatego udało mi się to dopiero za trzecim razem. Poprawiłam włosy uśmiechając się do swego odbicia, zrozumiałam co mam robić. Wyszłam z łazienki z dumnie podniesioną głową i skierowałam się od razu do baru. Usiadłam na wysokim barowym krześle, zamawiając najmocniejszy alkohol jaki był. Przełknęłam spory łyk rumu, który rozpalił mój przełyk.

- Czas się w końcu zabawić…