Rozdział 10

A Więc powróciłam ^o^ Sama  jeszcze nie jestem pewna na jak długo, ale tym razem postaram się już wytrzymać do końca bloga. Oczywiście na razie się nie zapowiada, lecz może kiedyś do tego dożyje xD
Wiele razy powtarzałam sobie, że kontynuowanie opowiadania, jak i samo pisanie czegokolwiek jest bez sensu i niepotrzebnie tracę na to swój czas, jednak odkryłam, że jest mi z tym dobrze. Jest to takiego rodzaju terapia, która przynosi mej duszy spełnienie... Nat-chan

Rozdział 10

- Nat? – Spytała Klaudia, gdy urwałam swą opowieść, chcąc jak najlepiej odtworzyć wspomnienia. Przyjaciółka zagryzła usta, mrużąc zabawnie powieki. – Czegoś tu nie rozumiem.

- Czego?

- Dlaczego się wycofałaś? – Spytała, odstawiając pusty już kubek na boku. Splotła dłonie i powoli wykrzywiała palce. Robiła tak zwykle, gdy była zdenerwowana lub zawstydzona. – Z tego co mi opowiedziałaś, pomiędzy wami była jakaś taka… magia, więc dlaczego?

- Tego poranka, do niczego między nami nie doszło, nie dlatego, że nie chciałam. Bardzo tego chciałam... – Odchyliłam głowę do tyłu, próbując w miarę zrozumiale wytłumaczyć to Klaudii. – Tego wieczoru zewnętrznie zmieniłam się w inną kobietę, ale w środku pozostałam jeszcze tą nieśmiałą wiejską dziewczyną. 

Z perspektywy czasu uważałam, że dobrze się stało. Mogłabym cierpieć jeszcze bardziej, gdy jak kopciuszek zbudziłam się z mojego snu…

2 lata wcześniej…

- Nie uwierzysz co ci zaraz powiem! – Krzyknęła Tess, wchodząc do mieszkania z naręczem toreb, ze znanych na całym świecie, ekskluzywnych butików. – Pogratulujesz mi dyplomacji!

Tego popołudnia siedziałam na kanapie w dresie i czytałam książkę, która dostałam od mamy na święta. Spojrzałam ciekawie na blondynkę i widząc jak marszczy swój zgrabny nosek, pośpiesznie odłożyłam ją na stolik i skupiłam całą uwagę na przyjaciółce.

- Dlaczego znów wyglądasz jak kloszard?

Pomimo moich protestów, Tess zabrała mnie poprzedniego dnia na zakupy i kupiła kilka drogich ubrań, w których jak to określiła: „wyglądałam jak żyleta”, niestety nie czułam się w nich zbyt dobrze i skoro Teresa wybrała się na zakupy sama, postanowiłam poczekać na nią w domu. Dzisiaj wieczorem miałyśmy samolot do Polski. Zamiast siedzieć z książką wolałam pospacerować jeszcze po Londynie, jednak sama pewnie bym zabłądziła.

- Przecież nigdzie nie wychodziłam! – Próbowałam się obronić, lecz i tak było to skazane na porażkę. Tess ruszyła w moją stronę, patrząc na mnie morderczym wzrokiem. Wiedziałam doskonale co było jej celem. Wyciągnęłam dłoń chcą ochronić okulary, w porę jednak zaświtał mi w głowie pewien pomysł. – Tess o czymś chciałaś mi powiedzieć?

- Właśnie! – Przyjaciółka zatrzymała się w pół kroku i na jej twarzy pojawił się, dobrze mi znany, triumfalny uśmiech. Wiedziałam, że taka gaduła jak Teresa nie będzie się mogła powstrzymać, by nie opowiedzieć co się stało. Uśmiechnęłam się z ulgą, gratulując sobie, że po raz kolejny udało mi się ochronić okulary. – Nie uwierzysz jak ci powiem!

- No powiedz wreszcie! – Ponagliłam ją, udając, że naprawdę jestem tym zainteresowana. Pomyślałam, że pewnie znowu dostała jakąś zniżkę na ubranie czy torebkę. Jak zwykle nawet taką nic nie znaczącą wiadomością musiała się ze mną podzielić. Przyjaźń niestety wymagała pewnej wyrozumiałości. – Co się stało?

- A więc dzwoniłam dzisiaj do ojca… - Automatycznie skrzywiłam usta. Tatulko Tess był największym snobem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Był obrzydliwie bogaty i egoistyczny. Nie sądziłam by Teresa kiedykolwiek usłyszała od niego jakieś miłe słowo. – Przesłał nam sporą sumę pieniędzy i powiedział byśmy jeszcze zostały w Londynie.

To było do przewidzenia. Pewnie nowa kobieta Artura Wieniawskiego była tak namiętną kochanką, że jeszcze się nią nie nasycił i lepiej by córka nie była świadkiem tego jak zdradza jej matkę. Nie mogłam jednak powiedzieć tego Tess, ona o niczym nie wiedziała. 

Kiedy byłam małą dziewczynką spałam w jej domu. Zawsze w pierwszą noc, w obcym miejscu nie mogłam usnąć, więc zamiast leżeć wolałam zwiedzić ogromną posiadłość Wieniawskich. Słabe światło lamp, wychodzące z gabinetu jej ojca zaprowadziło mnie tam jak ćmę. Uchyliłam ciekawie drzwi i prawie pisnęłam, gdy ujrzałam scenę jaka działa się w pokoju. Ojciec Tess leżał prawie nagi na miękkim dywanie, czule ściskając wielkie piersi swej sekretarki. Nie chcąc być przyłapaną pobiegłam szybko na górę i cicho wsunęłam się w pościel. To była najgorsza noc w moim życiu.

- Nat? – Spytała przyjaciółka, przyglądając mi się z zaciekawieniem. – Nie cieszysz się?

- Cieszę się, że będziesz mogła tu zostać. – Powiedziałam, uśmiechając się pogodnie. Niestety ja nie byłam bogata, więc czekał mnie samotny powrót do domu. – Ale odprowadzisz mnie na lotnisko prawda?

- O czym ty gadasz, na jakie lotnisko? – Tess wyciągnęła dłoń i pogłaskała mnie przyjaźnie po ramieniu. – Nigdzie się nie wybierasz! Mam cieszyć się Londynem bez najlepszej przyjaciółki?

Sumienie podpowiadało mi by odmówić i unieść się honorem, jednak tak bardzo chciałam tu zostać, choćby te kilka dni dłużej. Poza tym miałam wielką ochotę spotkać się jeszcze z Willem.

* * *

Następnego popołudnia stałam przy oknie z telefonem w ręku i przeklinałam w duchu swą nieśmiałość. Od prawie godziny zbierałam w sobie odwagę by zadzwonić do Williama. Niestety nie bardzo wiedziałam od czego zacząć. „Cześć to ja Nat! Ta pijana laska, którą musiałeś przenocować i która była na ciebie napalona…”, nie to bez sensu... Niewiele myśląc nacisnęłam zieloną słuchawkę i przytknęłam ją do ucha. Dłuższe wahania byłyby bezsensowne, przez co pewnie nie zadzwoniłabym do niego w ogóle.

- Tak, słucham?

Już miałam odłożyć słuchawkę, gdy usłyszałam po drugiej stronie zmysłowy głos Willa. Przez głowę przewinęła mi się okropna myśl by cisnąć telefonem, lecz szybko ją porzuciłam.

- William? – Pacnęłam się w czoło. Zachowujesz się jak idiotka, przecież wiadomo, że to on! Takiego głosu nie da się łatwo zapomnieć. – To ja, Natalia. Pamiętasz mnie?

- Jak mógłbym cię zapomnieć. Nie często kobiety próbują mnie zabić butelką z rumem. – Odpowiedział niemal natychmiast po czym roześmiał się, jakbym opowiedziała mu jakiś świetny żart. – Czekałem aż zadzwonisz.

Czekał? W okolicy serca poczułam przyjemne ciepło. Bałam się, że mnie nie pamięta, a on pamiętał doskonale. Po raz pierwszy tego dnia na moich ustach zagościł radosny uśmiech.

- Chciałam się z tobą spotkać. Co powiesz na Audley St., w Moscos Cafe o szóstej?

Po drugiej stronie zapanowała cisza, słychać było tylko szelest telefonicznej linii. Kiedy już myślałam, że połączenie zostało przerwane, mężczyzna przemówił.

- Już nie mogę się doczekać.

Odłożyłam słuchawkę, podskoczyłam i krzyknęłam radośnie. Jak to dobrze, że Tess nie było w mieszkaniu. Nie mogłam uwierzyć, że William także chce się ze mną zobaczyć. Nie zdziwiłabym się gdyby po naszym ostatnim spotkaniu posłałby mnie na drzewo.

W podskokach podbiegłam do szafy i wydobyłam z niej torby z ostatniego wypadu na zakupy. Pogwizdując pod nosem, wyciągnęłam z białej torby czarną sukienkę i dopasowany jasno beżowy płaszcz. Z drugiej, wydobyłam czarne szpilki.

Czułam w kościach, że to nie będzie zwykły wieczór.

* * *

Dokładnie piętnaście minut przed czasem siedziałam w kawiarni Moscos i ze zdenerwowaniem spoglądałam na zegarek. Mogłam przyjść później, lecz już nie mogłam usiedzieć w mieszkaniu.

Gdy Teresa weszła do mieszkania już byłam gotowa do wyjścia. Spotkałyśmy się przy drzwiach.

- W końcu wyglądasz jak człowiek – Rzuciła bez ogródek. Każda inna kobieta może by się obraziła, lecz nie ja. Znałam ją od dziecka i już się przyzwyczaiłam do jej szczerych, często bolesnych słów. – Wybierasz się gdzieś?

- Idę na kawę.

- Sama?

Wiedziałam, że nie powinnam jej  mówić o Williamie. Od razu wysnułaby jakieś dziwne wnioski. Nie potrafiłam jednak zbyt dobrze kłamać, więc czym prędzej opuściłam głowę i odburkując pod nosem odpowiedź, wyszłam.

Teraz żałowałam, że nie powiedziałam koleżance o spotkaniu. Nie miałam dużego doświadczenia w kontaktach z mężczyznami, więc może pomyliłam się w jego ocenie. Może jest jakimś zboczeńcem, co zwabia młode kobiety i potem sprzedaje je ruskiej mafii. Nie bądź kretynką, Nat! Zaczynasz gadać jak własna babcia, która widzi przestępcę, czyhającego za każdym rogiem.

- Czy mogę się dosiąść? - Dobrze znany, lekko zachrypnięty głos wyrwał mnie z zamyślenia. Zamrugałam kilkakrotnie powiekami. Moje serce automatycznie przyśpieszyło swój rytm. Will był jeszcze przystojniejszy niż go zapamiętałam. Miał na sobie czarny,  idealnie skrojony garnitur, włosy przeczesane wiatrem i lekko zaróżowione policzki. Podwinął mankiet i spojrzał na zegarek. – Myślałem, że będę pierwszy.

- Już nie mogłam się doczekać…

William roześmiał się głośno, zwracając na nas uwagę, przez co moje policzki spąsowiały. Usiadł naprzeciwko mnie i zaczął mi się bacznie przyglądać. Instynktownie podniosłam dłoń i przygładziłam swoje krótkie włosy.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz?

Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie, nie spuszczając ze mnie wzroku. Już otwierał usta, gdy tuż obok nas pojawiła się kelnerka z kartami. Dziewczyna, bez skrępowania, przyglądała się pożądliwie mojemu towarzyszowi.

- W czym mogłabym pomóc?

Jedno spojrzenie wiele mówiło o człowieku, a już szczególnie o takim. Wysoka, szczupła dziewczyna o intensywnie zielonych oczach i kruczych włosach spadających na jej kształtne piersi, zalotnie uśmiechała się do Willa, zupełnie mnie nie zauważając. Taka kobieta to marzenie wielu mężczyzn.

- Czego się napijesz skarbie? – William spojrzał na mnie wyczekująco. Skarbie? Czy to aby na pewno było do mnie? – Natalia, kochanie?

- Chętnie napije się herbaty…

Will podał dziewczynie karty i złożył zamówienie. Kobieta przed odejściem zlustrowała mnie nienawistnym spojrzeniem i przygryzając swe pełne, czerwone wargi, oddaliła się. Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy wściekła dziewczyna sunęła po sali, głośno stukając obcasami swych czarnych szpilek.

Przez pierwsze minuty nie mogłam się przełamać i na pytania mężczyzny odpowiadałam lakonicznie, ciągle mając przed oczami ten poranek, gdy prawie naga obudziłam się w jego łóżku, lecz gdy kelnerka podała nam herbatę, zapomniałam o wcześniejszych lękach i czułam się już odrobinę swobodniej.

- Już myślałem, że nigdy się nie uśmiechniesz. – Powiedział, gdy uśmiechnęłam się radośnie, opowiadając o rodzinie. Chciał wiedzieć dosłownie wszystko, nawet najdrobniejszy szczegół. Nie było to tylko i wyłącznie uprzejme zainteresowanie, było w tym coś więcej i szalenie mi się to podobało. – Powinnaś to robić częściej.

Zbyłam jego uwagę machnięciem ręki, co wywołało i jego uśmiech. Spojrzałam ciekawie na zegarek, tuż za jego głową. Wskazówki wskazywały 17.30. Odchyliłam się na krześle i zaśmiałam cicho. Jak to szybko leci czas w dobrym towarzystwie…

                                                                         * * *

- Will, proszę... - Jęknęłam żałośnie, chwytając dłońmi jego ramię, jak mała dziewczynka prosząca ojca o lizaka. – Dlaczego nie?

Od spotkania w kawiarni minął tydzień. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że nasza znajomość aż tak szybko się rozwinie. Widywaliśmy się codziennie, głównie wieczorami. Spacerowaliśmy po parku lub siedzieliśmy godzinami w kawiarni. Trochę byłam zawiedziona, gdyż przez ten cały tydzień, mężczyzna nie pocałował mnie ani razu. Parę razy odniosłam wrażenie, że miał ochotę to zrobić, jednak w ostatniej chwili się wycofywał. Nie wiedziałam, co było tego powodem i nawet zastanawiałam się, czy czasem nie traktuje naszej znajomości jako przyjaźni, ale szybko porzuciłam tą myśl. Przyjaciel się tak nie zachowuje, nie komplementuje, nie patrzy z zainteresowaniem, nie przytula… Zwykłe pocałunki w policzki, czy dłonie także były miłe, lecz powoli zaczynało mnie to denerwować. Pragnęłam czegoś więcej. Właśnie dlatego obmyśliłam sobie cały ten plan…

Patrzyłam z zachwytem na wejście do wesołego miasteczka. Wybrałam akurat to miejsce, ponieważ to było pierwsze co przyszło mi na myśl.

- Nie uważasz, że jestem na to trochę za stary? – Spytał sceptycznie spoglądając na grupę nastolatków jedzących watę cukrową. – Poza tym nie ubrałem się odpowiednio.

No tak! Jak tak na to spojrzeć to zawsze widywałam go w garniturze. Był właścicielem biura reklamowego, więc stosowny ubiór był wymogiem pełnionego stanowiska. Uważałam, że świetnie się w nim prezentował, ale marzyłam, że pewnego dnia ubierze się bardziej swobodnie, tak domowo…

- Nie przesadzaj, wyglądasz wspaniale!

Złożyłam dłonie jak do modlitwy i zrobiłam najbardziej skrzywdzoną minę jaką potrafiłam. William uśmiechnął się szelmowsko i pogładził mnie po włosach. Pochylił się i biorąc moją twarz w dłonie, złożył na mych ustach czuły pocałunek. Odwzajemniłam go przysuwając się bliżej, co skłoniło go do pogłębienia pocałunku. Po kilku minutach odsunął ode mnie swe usta i obejmując się ramionami, ruszyliśmy w stronę kas. W pewnym momencie zatrzymał się i wyciągnął dłoń, wskazując na różową karuzele z białymi jednorożcami.

- Uprzedzam, że nie mam zamiaru na to wsiadać…