1. Czy to raj na ziemi?

  Witam!

        W razie gdyby przybył tu czasem zbłąkany wędrowiec, który zapragnął czytać to "coś", co pisze, chciałabym powiedzieć, że każdy rozdział jest pisany z perspektywy innej z dziewczyn. Poprzedni rozdział był o Alex, ten natomiast jest o Sam...

- Tu jest fantastycznie!

Zwykle cicha Alex wykrzykiwała na całe gardło, pochlebstwa na temat jej rodzinnej farmy. Zaskoczeni kowboje oderwali się od swoich prac, z ciekawością przyglądając się nowo-przybyłej. Sam uśmiechnęła się od nosem, widząc jak wielką radość sprawiła przyjaciółce zapraszając ją do siebie.

- Słuchajcie wszyscy! – Wrzasnęła, ściągając na siebie, uwagę mężczyzn. Widziała, że jest tu panią i właśnie tak zawsze się zachowywała. – To jest Alex, moja najlepsza przyjaciółka. Gdyby potrzebowała jakiejś pomocy niezwłocznie macie jej pomóc!

            Kowboje posłusznie pokiwali głowami, zanosząc się śmiechem. Zawsze tak reagowali na jej polecenia i w jakiś sposób uodporniła się na ich rechoty. Nie wiedziała tylko jak całe towarzystwo, zaakceptuje pojawienie się nowej kobiety na farmie. Obecnie sto procent pracowniczej załogi stanowili mężczyźni. Aż bała się zostawiać, nieśmiałą przyjaciółkę, sam na sam z jakimkolwiek z nich. Wiedziała doskonale, po ich spojrzeniach, że nie jeden z nich ma chrapkę zabawić się z rudowłosą angielką.

            Sam przyglądając się ciągle, umierającej w zachwycie przyjaciółce, dostrzegła małą zmianę w jej wyglądzie, a także i zachowaniu. Długie włosy sięgające pasa, które zwykle miała związane, teraz rozpuściła. Co dziwne Sam nigdy nie przypuszczała, że jej włosy się kręcą. Wprawdzie delikatnie, lecz nigdy nie zwróciła na to uwagi. Jej jasna cera, uwielbiająca czerwienić się przy wielu sytuacjach, teraz aż płonęła szkarłatem, a brązowo-zielone tęczówki błyszczały z podniecenia.

- Nie sądziłam, że aż tak ci się tu spodoba… - Szepnęła Sam, podchodząc do rozpływającej się przyjaciółki i chwytając za jej ramie, skierowała się w stronę domu. Nie chciała by gorące słońce spaliło jej bladą skórę. – Choć, przedstawię cię moim rodzicom.

            Alex posłusznie ruszyła za przyjaciółką. Samantha otworzyła drzwi i zaczęła nawoływać rodzinę, niestety odpowiedziała jej cisza. Gdzie oni znowu poleźli? – spytała w myślach samą siebie, po czym zastanawiając się, gdzie mogłaby spotkać matkę, skierowała się do tylnego wyjścia. Zbiegając po schodkach na zewnątrz, rozejrzała się po wielkim ogródku, ogrodzonym białym drewnianym płotkiem.

- Mamo, jesteś tu?! – Krzyknęła, sprawdzając czy przyjaciółka nie zagubiła się po drodze, jednak ta oglądała kwitnące kwiaty, wystające z płotu. – Przyjechała Alex!  

            Matka Sammy, wyskoczyła nagle z krzaków, strasząc córkę jak i jej przyjaciółkę, która przytuliła się mocniej do ramienia amerykanki.

- Witaj kochanie! Sammy wiele nam o tobie opowiadała!

            Alex wrzasnęła, rzucając jedno spojrzenie na matkę koleżanki. Nie dlatego, że kobieta, pojawiła się nagle, ani też, że ubrana była w swoje poplamione różnymi kolorami rybaczki i niebieską bluzkę, pamiętającą lepsze czasy, lecz dlatego, że trzymała w dłoniach czerwono-czarnego węża, jakby był to zwykły kawałek sznurka.

- Mamo… Dlaczego znów to robisz? – Spytała Sam, mierząc matkę nieprzyjaznym spojrzeniem. Chyba właśnie przez tą zakręconą istotę nie miała w podstawówce koleżanek. – Przecież mówiłam ci, że przywiozę Alex. Nie mogłaś tego przełożyć?

Kobieta, którą nazywała matką, była znaną lokalnie malarką. Rose Anderson zwykle spędzała czas, nie jak typowe matki, piecząc ciasteczka, lecz poszukując nowych rzeczy, które mogłaby uwiecznić. Córka rozumiała jej artystyczne wydziwiania, ponieważ czasami sama wpadła w szał, gdy nie umiała napisać, ani słowa do swych opowiadań, lecz nowego hobby nawet nie potrafiła zrozumieć.

- Kochanie, Vincent uciekł i musiałam go złapać! – Syknęła kobieta, wsadzając stworzenie do wiaderka i ściągając rękawice, podała swą dłoń Alex. Ta widząc, że kobieta nie trzyma już w swych dłoniach gada, chętnie uściskała jej dłoń. – Witam cię na Free Horse Farm, Alex!

            Sam wywróciła oczami, gdy matka, szczebiotała słodko do jej przyjaciółki chcąc zmyć to pierwsze złe wrażenie. Wiedziała doskonale, że strachliwa Alex, która pewnie pierwszy raz w życiu widziała węża z tak bliska, nigdy nie zapuści się w stronę ogrodu sama. Niestety te gady pojawiały się bardzo często i nie sposób było ich uniknąć.

            Dziewczyna uśmiechnęła się w swój podstępny sposób, zastanawiając się jakiego to psikusa urządzić przyjaciółce w pierwszą noc. Nie mogło to być nic bardzo przerażającego, bo bała się, że Alex wyzionie ducha, lub zbierze się i choćby na pieszo wróci do Londynu. Właśnie opracowywała w głowie szatański plan, gdy matka szturchnęła ją delikatnie w ramię.

- Sammy, ojciec cię szukał. – Powiedziała wprost, zapewniając przy okazji, że zajmie się Alex, w czasie gdy ta będzie rozmawiała z rodzicem. Dziewczyna spytała jeszcze o co może mu chodzić jednak matka nic jej nie chciała powiedzieć. – Idź kochanie, a z pewnością się dowiesz!

            Alex wraz z Rose oddaliły się i chwile potem zniknęły z oczu wściekłej Sam. Dlaczego nie mogę mieć normalnej matki? – Pomyślała z goryczą, szurając swymi butami, kierując się w stronę stajen, gdzie Richard Anderson, miał swoje biuro. Mijając paru kowbojów, machających do niej i wychwalających jej urodę, przypomniała sobie mężczyznę spotkanego przed lotniskiem.

- Przeklęty Luke! – Wrzasnęła, podkopując butem kawałki siana, rozsypanego w stajniach. Dlaczego akurat dzisiaj musiała trafić na tego zarozumiałego faceta? Ostatnio miała niebywałe szczęście i nie spotykała go na swej drodze. Nawet gdy przyjeżdżał na ich farmę, kryła się w swoim pokoju, nie chcąc go widzieć. To jednak jej nie powstrzymywało od przesiadywania pod oknem i obserwowania jego sylwetki przez firany. Ciągle zastanawiała się na kogo czekał ten podrywacz i nie dawało jej to spokoju. Musiała przyznać, że wzbudzał w niej jakieś dziwne niezrozumiałe uczucia, lecz nie wiedziała, czy to nie dlatego, że tak bardzo go nienawidzi. – A może to coś innego… - Szepnęła, będąc już o kilka kroków od biura ojca. Pokiwała energicznie głową, jakby ten gest mógł odpędzić niepożądane myśli i pociągnęła za klamkę.

- Witaj Tato! – Obcasy u jej butów, zastukały o drewnianą podłogę. Usiadła wygodnie w jednym z krzeseł znajdujących się naprzeciwko biurka ojca i przyjrzała się jego surowemu profilowi. Mężczyzna stał odwrócony bokiem do okna, obserwując przez szklaną barierę, poczynania na farmie. Ostatnio cała robota spadła na niego. Chciała wprawdzie pomóc, lecz ojciec nie darzył jej takim zaufaniem jak jej brata, który przez rezygnację ze studiów udowodnił mu swą lojalność. – Mama mówiła, że chciałeś ze mną pomówić.

            Ciche westchnięcie Richarda Andersona, zdziwiło Sam, gdyż nie często słyszała by ojciec wzdychał. Zmartwiła się nie na żarty, obawiając się w duchu, że faktycznie jest coś co go martwi i wcale się nie myliła.

- Lucky Dream, chcą nas wykupić i poważnie zastanawiam się czy się na to zgodzić. – Powiedział beznamiętnie, jakby to było coś błahego. Sam obruszyła się, wstając gwałtownie i uderzając dłonią w powierzchnie biurka. Anderson podniósł na nią zaskoczone spojrzenie, jakby nie spodziewając się tak żywiołowej reakcji córki. - Sam…

- Nie możesz na to pozwolić! – Wrzasnęła, myśląc, że tym uda jej się przekonać ojca by tego nie robił. – Ta farma jest wszystkim co mamy!

            Była naprawdę wściekła, że ojciec chce sprzedać wszystko to co udało im się zdobyć. Ziemia należała jeszcze do dziadka i Sam nawet nie chciała dopuszczać do siebie myśli, że wszystko to zostanie przekazane farmie Moore. Zaraz wspominając swych sąsiadów, w jej głowie pojawił się obraz ich najstarszego syna Lukasa. Mężczyzna od kilku lat zarządzał stajniami i bydłem więc to na pewno on był wszystkiemu winien. Nawet przez chwilę, nie podejrzewała biednego pana Davida Moore'a o tak haniebne czyny.

- Sammy, uspokój się i daj mi wszystko wytłumaczyć!

            Samantha jednak nie chciała dłużej go słuchać. Ogarnięta chęcią mordu, chciała jak najszybciej rozmówić się z Moorem. Wybiegła z gabinetu, nie bacząc na nawołujące ją głosy ojca, a także zaczepki pracowników, chcących ją zatrzymać na polecenie szefa. Puściła się biegiem w stronę domu i wbiegając po kilka stopni na piętro, udała się do sypialni rodziców, gdzie wyciągając w szafy strzelbę ojca, wrzuciła do kieszeni kilka naboi.

- Sammy to ty?

            Zatroskany głos rodzicielki, dobiegł z salonu, gdy Sam właśnie pokonywała ostatnie stopnie w dół. Dostrzegła na kanapie, popijającą herbatę Alex i chwytając zaskoczoną dziewczynę, wybiegła na zewnątrz, kierując się w stronę swego wozu.

- Sam?! – Krzyknęła Alex, próbując wyrwać ramię z uścisku, wściekłej szatynki. – Co się stało i po co ci ta strzelba?!

            Sam prawie wlokąc przyjaciółkę za sobą, wepchnęła ją do auta, a sama zajęła miejsce za kierownicą. Odpaliła silnik i biorąc ostry zakręt wyjechała na drogę, zostawiając za sobą tumany kurzu. Dopiero gdy minęły tablicę z nazwą jej rodzinnej farmy, postanowiła odpowiedzieć przyjaciółce na pytanie.

- Jedziemy sprzątnąć tą przeklęta łajzę z famy Lucky Dream…