12. Powtórka z rozrywki

Alex spojrzała na zachodzące już słońce. Westchnęła zrezygnowana, bo miała nadzieje, że ten dzień będzie bardziej ciekawy. Od pory obiadowej kręciła się po farmie bez celu nie wiedząc co ze sobą począć. Została wprawdzie zagadana przez jednego czy dwóch pracowników, lecz dzięki temu, że Richard tego dnia ich nadzorował i zaganiał do roboty, udaremnił ich podryw. Nuda zaprowadziła ją nawet do stajni, by zobaczyć konie, których w głębi duszy się obawiała. Niestety zwierzęta chyba wyczuły jej niepewność, rżąc i stukając swymi kopytami o podłoża boksów. Na końcu swej wędrówki postanowiła posiedzieć trochę na drewnianej huśtawce, mając cichą nadzieje, że Tom zjawi się po brata, gdyż nigdzie w pobliżu nie zauważyła samochodu starszego Moorea, lecz straciła na to wszystkie nadzieje, gdy stajenny przyprowadził białego konia Luka.

Sam właśnie odprowadzała swojego narzeczonego, który spędził z nią i jej rodziną całą niedziele, jednak teraz nastał czas ich pożegnania, gdyż Luke musiał wracać do siebie. Kiedy tak przyglądała się ich pożegnaniu zauważyła, że Sam zanim pocałowała swojego chłopaka, spojrzała na nią, jakby sprawdzając czy ta na pewno im się przygląda.

Bardzo dobrze wiedziała co Sam, chciała jej udowodnić i nawet miała już przygotowaną odpowiedź, gdy amerykanka podeszła do niej, mając przyczepiony do twarzy złośliwy uśmiech.

- I co, nadal sądzisz, że nie mam serca?

            Właśnie tego pytania się spodziewała. Nie śpiesząc się z odpowiedzią przyjrzała się jej twarzy i uśmiechnęła się smutno. Ciągle nie zmieniła swego zdania i to, że przyjaciółka przez cały dzień starała się jej to udowodnić nie zmieniło jej zdania.

- Tak.

            Sam aż poczerwieniała ze złości słysząc to krótki słowo. Uderzyła otwartą dłonią w ramę huśtawki i bezsilnie opadła na nią, lądując obok Alex. Dziewczyna w milczeniu postanowiła poczekać, aż przyjaciółka ochłonie. Co nagle to po… Właśnie! W przypadku Sam pośpiech niczego by nie zmienił, a raczej mógłby tylko wszystko pogorszyć.

- I ty, podła istoto, masz czelność nazywać się moją przyjaciółką?! – Wrzasnęła, uderzając nie delikatnie, ale też i nie mocno w ramię Angielki. – Idź do diabła!

            Alex westchnęła. Sam choć dobrze jej szło w udawaniu, nie potrafiła jej zwieść. Richard oraz Rose zdołali się na to nabrać. Nie wiedziała jak sytuacja wyglądała z Grayem, lecz pewna była tego, że Susan nie wierzyła w jej nagłą miłość, tak jak i ona. Gdyby wspólnie nie dzieliły pokoju w akademiku i nie zbliżyły się do siebie, z pewnością by w to uwierzyła, jednak po latach, w których widywała ją w różnych sytuacjach, czy to chwilach szczęścia i radości, czy w smutku i chorobie. Nie dała się jej zwieść. Wiedziała doskonale, że Sam nienawidzi sąsiada i tylko oszukuje, że pała do niego wielkim uczuciem. 

- Właśnie tym co robisz udowadniasz mi że go nie masz. – Szepnęła nagle, nie mogąc się już powstrzymać. Sam musiała zrozumieć, że w sprawie miłości nie można nikogo zwodzić. -  Nie możesz się bawić czyimiś uczuciami i nie…

- Luke wie o wszystkim. – Powiedziała, przerywając Alex wypowiedź. Brytyjka spojrzała jej w oczy, szukając tam choć odrobinę kłamstwa, lecz jej niebieskie oczy były poważne, co znaczyło, że mówiła prawdę. – Zawarliśmy układ.

- Jaki układ?

            Alex nie mogła usiedzieć z niecierpliwości. Zaczęła się kręcić na siedzeniu huśtawki, która poruszona zaczęła się bujać we wszystkie strony.

- Tajemny układ tylko między nami… - Szepnęła Sam, biorąc między palce pasmo swoich włosów i zaczęła się nimi bawić. Alex szturchnęła ją parę razy, jednak ta nic jej nie chciała powiedzieć. Milczała jak zaklęta. W końcu nie wytrzymała i wybąknęła. – I tak byś tego nie zrozumiała… Dla ciebie istnieje tylko jedna droga…

            Jedna droga? – Zastanowiła się Brytyjka. – O czym ona w ogóle gada?

- Zaczynasz mówić jak ksiądz! – Jęknęła po paru sekundach. Ostatnio wszyscy zaczęli mówić jakimś szyfrem, którego widocznie tylko ona nie rozumiała i powoli zaczęło ją to strasznie irytować. – Czego bym nie zrozumiała?

            Sam westchnęła ciężko. Alex natomiast uśmiechnęła się widząc jej krzywą minę. Zawsze tak robiła, gdy nie chciała o czymś mówić, lecz wystarczyło tylko trochę nad nią popracować, co oznaczało raczej zamęczanie, by w mig podzieliła się z nią całą tajemnicą. Sam zaczęła wprowadzać ją w umowę, którą zawarła z Moorem, a Alex z każdym jej wypowiadanym słowem, czuła coraz większe zawstydzenie. Policzki piekły ją i przyłożyła w pewnym momencie do nich dłonie, chcąc sprawdzić czy aby nie płoną.

- No więc tak to wygląda…

Stwierdziła na koniec, wstając z miejsca i nie mówiąc nic więcej, weszła do domu, zostawiając w osłupieniu Brytyjkę. Alex wzięła kilka głębokich wdechów, by uspokoić nerwy. Musiała przyznać, że Sam była odważna decydując się na taki krok. A Luke zaintrygował ją kompletnie przystając na jej propozycje. Z tego co wiedziała Sam zaliczyła kilka nieudanych związków w czasie studiów, gdyż nie umiała się zdobyć na krok, gdy chłopak proponował jej współżycie. Ten ton jednak, którym jakby od niechcenia powiedziała, że zostanie kochanką Moorea, zaskoczył ją i trochę zastanowił.

Musiała jak najszybciej dowiedzieć się od Sam, co ją skłoniło do podjęcia tego kroku. Może kochała sąsiada i dlatego powzięła taki zamiar, a może chodziło tu tylko i wyłącznie o pożądanie? Dopiero po rozmowie z Sam będzie pewna. Zerwała się więc z huśtawki i wbiegła do domu, o mało co nie przewracając się o wycieraczkę, pognała do schodów, gdyż nie dostrzegła przyjaciółki w salonie, a kuchnie całkowicie odrzuciła, gdyż dochodziła osiemnasta, a Sam nie lubiła jeść przed wieczorem.

Była już na trzecim stopniu, gdy nagle usłyszała głos Rose, wołający ją po imieniu. Odwróciła się i zobaczyła, że matka przyjaciółki wychyliła się z salonu i pomachała do niej.

- Alex, ktoś do ciebie. – Już miała spojrzeć na drzwi, bo w pierwszej chwili pomyślała, ze ktoś przyszedł, jednak zauważyła, że w drugiej dłoni Rose trzyma słuchawkę telefonu. Z mieszanymi uczuciami podeszła do aparatu i odebrała ją kobiecie. Zanim przyłożyła ją do ucha Rose przyłożyła dłoń do ust i wyszeptała: - Jakiś mężczyzna...

            Alex przez chwilę czekała aż pani Anderson opuści pomieszczenie, zachodząc w głowę, kto to mógł dzwonić do niej, na telefon rodziny Sam. Przyjaciół innych niż amerykanka nie posiadała, rodziny także, a co ją kompletnie zmieszało, dzwonił mężczyzna. Obojętnie przystawiła słuchawkę do ucha i wypowiedziała typową formułkę odbierania, myśląc w pierwszej chwili, że to na pewno pomyłka.

- Myślałem mała, że już nigdy nie podejdziesz do tego telefonu! – Głos, przepełniony irytacją i zabarwiony nutką złości poznałaby wszędzie. Może i był trochę inny niż w rzeczywistości, zniekształcony przez linię telefoniczną, lecz nadal tak samo zmysłowy. – Więcej do ciebie nie zadzwonię!

            Słysząc ostatnie jego zdanie o mało co nie roześmiała się z radości. Nie wiedziała wprawdzie co skłoniło Toma do tego kroku, lecz nie sądziła by była to zwykła przyjacielska pogawędka, jaką prowadzą znajomi. Musiał mieć jakiś ważny powód, że telefonował właśnie do niej.

- A dlaczego do mnie dzwonisz? – Spytała siląc się na powagę, jednak nie mogła powstrzymać uśmiechu, który wcisnął się jej na usta. Aż miała ochotę podskoczyć ze szczęścia.

            Na moment po drugiej stronie nastąpiło milczenie, a później do jej uszu doszedł świst, jakby mężczyzna wzdychał. Poznała po tym, że coś musiało go zirytować.

- Pamiętasz, że jesteśmy umówieni na środę? – Alex przekrzywiła głowę, patrząc ciekawie na kalendarz zawieszony w przedpokoju. Czerwona ramka była umieszczona na niedzieli, co oznaczało, że nie zagubiła się w czasoprzestrzeni. Już bała się, że przegapiła dwa dni. Zapytała więc o to Toma. – Wiem, że jest niedziela!

            Zachichotała, słysząc jego podniesiony głos. Nie wiedziała czemu, ale droczenie się z nim przynosiło jej radość. Zwykle i tak był ciągle na coś zły, więc nie zaszkodziło mu trochę podokuczać.

- Już się stęskniłeś? – Powiedziała, zaraz potem przykładając dłoń do ust. Powiedziała coś, czego nie chciała i teraz zaczynała tego żałować. Jednak nie długo, ponieważ potem usłyszała w słuchawce jego śmiech. Nagle jednak zapragnęła się dowiedzieć prawdziwego powodu dla którego dzwonił. – Tom, coś się stało?

- Pomyślałem sobie, że nie warto czekać do środy… - Jego zniżony, prawie do szeptu głos, przyjemnie rozpalał ogień w jej wnętrzu. Jej serce zabiło, ponieważ z jego słów wynikało, że mężczyzna chciał się z nią zobaczyć. – Jesteś dzisiaj wolna?

            Alex rozszerzyła oczy w zdumieniu. Randka? – Pomyślała, o mało co nie piszcząc do słuchawki, jednak w porę się przed tym powstrzymała. Tak bardzo marzyła by to usłyszeć, a teraz to była rzeczywistość. Po tym jak powiedział Zackowi o ich randce w środę, na początku się cieszyła, jednak później gdy leżała już w łóżku pomyślała, że pewnie powiedział tak tylko dlatego, by zrobić mu na złość. Teraz jednak sam z siebie, niezmuszony, proponował jej spotkanie.

- Jestem wolna…

- Bierz samochód i przyjeżdżaj… Czekam…

            Alex zamrugała powiekami, jakby coś jej pod nimi tkwiło. Nie wiedziała sporo a randkach, lecz czy to nie mężczyzna przyjeżdża po kobietę, a nie odwrotnie? Zawsze znała tylko taki sposób, lecz słowa Toma ją zaintrygowały. Nagle zaczęła się zastanawiać, czy aby w Ameryce nie jest inaczej i nawet chciała o to spytać Toma, jednak zauważyła, że ten się rozłączył. Spojrzała tępo w słuchawkę i odłożyła ją na widełki. Obok na komodzie leżała książka telefoniczna. Nie czekając długo otworzyła ją i wyszukała właściwy numer. Miała nadzieje, że pierwszy z brzegu David Moore okaże się właściwym trafem, a upewniła się dopiero, gdy usłyszała w słuchawce, dobrze znany jej głos Toma.

- To znowu ja… - Powiedziała na wstępie, nie chcąc znów przeciągać ich rozmowy. Było jej trudno się do tego przyznać, lecz musiała to zrobić. Było jej nieco niezręcznie prosić przyjaciółkę, która była do Toma negatywnie nastawiona, by ją do niego podwiozła. – Chodzi o to, że ja… Nie bardzo umiem jeździć samochodem… 

- Jak to nie umiesz? –Spytał jakby prowadzenie samochodu, wysysało się wraz z mlekiem matki.

Może dla amerykanów było to coś niezbędnego do życia, jednak dla Angielki zupełnie nieprzydatne. Samochody były drogie, a ona mieszkając sama nie chciała wydawać pieniędzy na taką rzecz jak auto, kiedy nie wiedziała czy starczy jej na życie i opłacenie mieszkania. Londyn był skomplikowanym miastem i znacznie szybciej, a także oszczędniej, było poruszanie się po nim na pieszo lub korzystając z komunikacji publicznej. Wiele uliczek było wąskich i nieprzejezdnych, a w niektóre miejsca nie można było wjechać, nawet gdy była na to sposobność. Wyjaśniła to Thomasowi, nie ukrywając przed nim faktu, że prawo jazdy nie było jej potrzebne. Teraz jednak żałowała, że go nie ma.

- Nic nie szkodzi. – Powiedział łagodnie, a Alex szczęśliwa, że spokojnie przyjął jej deklaracje, cieszyła się na myśl, że mężczyzna po nią przyjedzie, lecz ten miał z goła inny pomysł. – Możesz przyjechać konno.

- Odpada… - Szepnęła do telefonu, modląc się by mężczyzna nie posłał ją w diabły. Postanowiła także w tej chwili, że nie tylko poprosi przyjaciółkę by ta nauczyła ją prowadzić, lecz także oswoi się z końmi. – Nie umiem jeździć konno. Nawet się ich trochę boję…

            Usłyszał nagły huk, jakby coś po drugiej stronie słuchawki spadło na ziemie. Potem do jej uszu doszło ciche przekleństwo i już chciała się odezwać, by przeprosić za to, że nie jeździ konno, lecz jej rozmówca przemówił.

- Za dziesięć minut po ciebie przyjadę!

            Zaraz po wypowiedzeniu tych słów mężczyzna się rozłączył. Alex przez chwile wahała się z odłożeniem słuchawki. Przyjedzie po mnie? – pomyślała, a zaraz potem jęknęła, zdając sobie sprawę, że ma na sobie zwyczajny zielony t-shirt i stare dżinsy, pamietające lepsze czasy. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, pobiegła na górę, chcąc się przygotować do spotkania.

            Wbiegła do pokoju i bezradnie opadły jej ręce, gdy otwierała szafę. Chciała włożyć sukienkę, lecz każda z przywiezionych zwiewnych, letnich sukienek nie wydała jej się w tej chwili odpowiednia. Poza tym każda z nich wymagałaby prasowania, na co kompletnie nie miała teraz czasu. W końcu zdecydowała się na niebieską bluzkę, której jeszcze na sobie nie miała i czarne szorty sięgające przed kolana. Właśnie wychodziła z łazienki, gdy do jej pokoju wparowała Sam.

- Co to, wybierasz się gdzieś? – Spytała, patrząc na Alex z zaciekawieniem w swych niebieskich oczach. Nagle dało się słyszeć warkot silnika, co oznaczało, że jej randka właśnie przyjechała. Na szczęście była już gotowa. Miała już minąć przyjaciółkę, lecz ta zastąpiła jej drogę. – Czy to samochód Zimnego Toma?

            Alex przytaknęła przyjaciółce i ponowiła próbę jej wyminięcia jednak jej zmagania, zastały udaremnione przez krzyk amerykanki.

- Nie chcesz mi chyba powiedzieć…

- Umówiłam się z nim! – Krzyknęła, wymijając ją. Nie miała zamiaru tracić czasu i wzbudzić w Tomie zniecierpliwienia, na jej oczekiwanie, tylko przez to, że Sam miała nagle ochotę z nią pogadać. – Zaprosił mnie na randkę!

- Tak ci powiedział? – Spytała Sam, unosząc swe brwi w zaciekawieniu. Alex zatrzymała się na chwilę. W sumie, to nie była tego pewna, lecz jak inaczej można było zrozumieć jego słowa? To było ewidentnie zaproszenie na randkę! -  Na twoim miejscu, nie byłabym tego taka pewna…

            Alex w tym momencie schodziła już po schodach. Nie chciała kłócić się z przyjaciółką, bo jak sądziła ta patrzyła na Thomasa zupełni inaczej, przez pryzmat tego jakim był kiedyś. Lecz Brytyjka nie sądziła, że ten mężczyzna, która całował ją tak namiętnie i posiadał w oczach tak wiele ciepła, które zauważyła ostatnim razem, mógł być draniem.

- Na szczęście nie jesteś na moim miejscu.

            Powiedziała, będąc już przy drzwiach i nie zawracając sobie głowy jej następnymi słowami, wyszła na zewnątrz i ruszyła prawie biegiem do nieopodal zaparkowanego auta. Z uśmiechem na ustach wsiadła, a Tom obrzucił ją niecierpliwym spojrzeniem jak tylko zajęła miejsce pasażera. Nic jednak nie powiedział, tylko nakręcił i chwile potem, mknęli po drodze, zostawiając za sobą kłęby kurzu.

- To gdzie jedziemy?

Alex po paru minutach milczenia, nie mogła się powstrzymać by nie zagadać mężczyzny. Ten był całkowicie skupiony na drodze i już myślała, że jej nie odpowie, ten jednak ku jej zaskoczeniu odpowiedział, a jego nieco ochrypły głos, wprawił jej ciało w drżenie.

- Do Lucky Farm.

            Krótka rzeczowa odpowiedź, po części zawiodła ją bo myślała bardziej o jakimś kinie, czy też restauracji. Lecz nagle doszła do niej brutalna prawda. Zabierał ją do swojego domu, co oznaczało… Pokręciła delikatnie głową, wprawiając swoje włosy w ruch, odpędzając dziwne myśli, które nasuwała jej wyobraźnia. Najgorsze było to, że znów poczuła ciepło na policzkach, co w jej przypadku oznaczało tylko jedno – rumieniec. Na szczęście mężczyzna siedział profilem i był całkowicie pochłonięty prowadzeniem auta.

            Alex o mało nie zaśmiała się triumfalnie, gdyż miała idealną sposobność, by trochę mu się poprzyglądać, nie obawiając się tego, że zostanie nakryta. Nic jednak nie szło po jej myśli.

- Znowu to robisz… - Upomnienie, które wyszło z ust Toma, trochę ją przestraszyło, lecz nie odwróciła wzroku. Nie wiedziała dlaczego tak właśnie jest, lecz ten mężczyzna odczytywał jej wszystkie myśli, jakby był telepatą, lub jakimś medium. – Mówiłem ci żebyś się nie gapiła.

            W pierwszym odruchu chciała przeprosić, lecz przypomniała sobie, że ostatnio dostała za to pstryczek w nos i w ostatnim momencie się przed tym powstrzymała. Odwróciła spojrzenie do okna i obserwowała czerwień zachodzącego słońca. Jak mniemała, będzie miała jeszcze sporo okazji by na niego patrzeć. Trzeba było tylko uzbroić się w cierpliwość. Po paru minutach dojechali. Lucky Farm nie była zbytnio oddalona od Free Horse, więc podróż z jednej farmy do drugiej zajmowała niecałe 10 minut. Wysiadła z auta i przystanęła czekając na jakieś instrukcje od mężczyzny, gdyż nie wiedziała gdzie ma się udać. Była tu zaledwie raz, z czego nie zwiedziła za dużo.

            Thomas wysiadając z samochodu, od razu skierował się do wielkiego budynku – tego samego, do którego została ostatnio zaciągnięta. Niepewnym krokiem ruszyła za nim, nie pytając o nic, w ciszy podążając za jego kuszącą sylwetką. Tom, jak zauważyła, posiadł dziwny sposób chodzenia, gdyż bujał się nieznacznie na boki, przez co można było dostrzec wyraźniej grę jego mięśni pod materiałem dopasowanej koszuli.

- Wchodź. – Powiedział obojętnie, przepuszczając ją w drzwiach. Alex dopiero teraz zdała sobie sprawę, że znajdują się w tym samym pomieszczeniu co ostatnio. Biuro nie zmieniło się ani trochę, no może odrobinę, gdyż jego biurko było zawalone papierami, rozłożonymi pod jakiś dziwnym niezrozumiałymi kątami. Alex usiadła, gdy wskazał jej krzesło, mając nadzieje, że przyszli tu gdyż czegoś zapomniał. – Mówiłaś ostatnio, że skończyłaś Oksford?

            Przytaknęła nie bardzo wiedząc, o co może mu chodzić. Jego następne zdanie całkowicie pozbawiło ją jej wyobrażeń o randce.

- Mam pewien kłopot z tymi papierami, a jak na złość moja sekretarka złamała nogę i jest na zwolnieniu…

            Alex przez chwilę, miała nadzieje, że ten wytłumaczy, że to tylko tak przy okazji i zaraz zabierze ją na randkę o jakiej marzyła, jednak gdy podał jej papiery, całkowicie straciła jakiekolwiek szanse na to iż jej sen się ziści.

            W milczeniu przyjęła dokumenty i przez chwilę przyglądała się cyfrom, lecz nie mogła się na nich kompletnie skupić. Zagryzła mocno usta, siłą powstrzymując łzy upokorzenia. W myślach przeklinała samą siebie, że okazała się być taka głupia, naiwnie marząc, że mężczyzna chce z nią pobyć. Temu jedynie chodziło tylko i wyłącznie o pracę.

            Przez kolejne dwie godziny z niewyjaśnionym zapałem, poprawiała papiery, starając się jak najmniej do niego odzywać, czy też na niego patrzeć, gdyż bała się, że wybuchnie płaczem. W ciągu całej tej pracy, mężczyzna ani razu się nie uśmiechnął, ani też nie powiedział nic na temat, który byłby nie związany z rachunkami, przez co ostatni iskierka nadziei zgasła.

Gdy zapisała ostatnie cyfry w rubryce i zaczęła je przeliczać na kalkulatorze, Tom nagle zapragnął porozmawiać.

- Co jest mała? – Spytał mierząc ją swym szaro-niebieskim spojrzeniem. Podniosła delikatnie głowę znad papierów, lecz zaraz potem ją opuściła, nie chcąc na niego patrzeć. W tym momencie chciała jak najszybciej wrócić do domu przyjaciółki, zagrzebać się w kołdrę i wypłakiwać oczy, aż nie poleci z nich ani jedna kropla. – Przestałaś mi się przyglądać…

- Przecież tego nie lubisz.

            Starała się odpowiedzieć w miarę beznamiętnie i stanowczo, lecz jej gardło z nią nie współpracowało. Zamiast tego głos który wydarł się z jej gardła był zachrypnięty i niepewny.

- Wcale nie powiedziałem, że tego nie lubię. – Powiedział, zabierając jej nagle kalkulator i wyciągając spod dłoni papiery. Alex pozbawiona rzeczy na których mogłaby zawiesić swój wzrok, postanowiła przyjrzeć się blatowi dębowego biurka. Kątem oka zauważyła, że mężczyzna wstał i podchodząc oparł się o biurko w miejscu na które patrzyła. – Teraz już w ogóle nie będziesz na mnie patrzeć? 

            Alex nie odpowiedziała. Co miała mu w zasadzie powiedzieć? Że miała inne nadzieje, wiążące się z jego telefonem, że źle go zrozumiała? To i tak nie miało sensu. Zaczynała przyznawać rację Sam, która powątpiewała, że Tom zaprosił ją na randkę. Miała zupełną słuszność i będzie się starała od teraz bardziej polegać na przyjaciółce i jej osądach.

- Myślałaś, że pójdziemy na randkę? – Spytał nagle, dekoncentrując ją tym pytaniem. Zapominając o swym postanowieniu, spojrzała na niego. Zaraz jednak chciała znów opuścić głowę, lecz palce Toma, jej to uniemożliwiły. Mężczyzna nachylił się przyglądając się ciekawie jej twarzy, na którą nagle wstąpiły rumieńce. – Nienawidzę chodzić na randki.

            Alex wyrwała się jego palcom i podniosła się z miejsca, chcąc jak najszybciej stąd uciec. Nieważne było to, że nie miała jak wrócić, a na dworze zrobiło się już ciemno. Miała gdzieś, że zostawiła komórkę w domu przyjaciółki i nawet gdyby ktoś ją napadł, nie miałaby co mu oddać w zamian za darowanie życia. Chciała tylko i wyłącznie uciec przed nim, jak najdalej, gdyż piekące powieki, długo wstrzymywanego płaczu, pod naporem jego spojrzenia nie umiały się już pohamować. Chwyciła za klamkę i chciała nią szarpnąć, lecz nagle poczuła na ramionach jego dłonie.

- Przepraszam… - Cicho wypowiedziane słowo z jego ust, ją zaskoczyło. Nie sądziła, że ten złośliwy Amerykanin się na to zdobędzie. Spodziewała się raczej jakiejś kąśliwej uwagi na swój temat, lecz nie tego. Tom nachylił się nad jej uchem. Alex poczuła na karku jego gorący oddech, łaskotający jej ucho. Zadrżała mimowolnie, walcząc ze sobą z całych sił, by nie dać się znów nabrać na jego słowa. – Nienawidzę randek, bo zawsze wtedy udaje się kogoś innego niż się w rzeczywistości jest.

            Alex prychnęła pod nosem, nie rozumiejąc o czym mówi. Choć nie była ekspertem od randkowania, wiedziała, że spotkania tego typu mają na celu miłe spędzenie czasu i lepsze poznanie drugiej osoby. Nie wiedziała skąd u niego takie przekonanie.

- Wolę inne formy spędzania wolnego czasu…

            Dziewczyna odwróciła się, zaskoczona jego odpowiedzią. Chciała zapytać o to co mianowicie ma na myśli, lecz Moore nie dał jej na to czasu. Błyskawicznie przyciągnął  ją do siebie i złączył ich usta w pocałunku. Alex jęknęła zaskoczona w jego wargi, ponieważ kompletnie się tego nie spodziewała. Tom objął jej twarz dłońmi i gładził palcami jej kark, drażniąc kciukiem kobiece ucho. Dziewczyna odpowiadając ustami na jego pieszczotę, położyła dłonie na jego plecach, wędrując nimi po jego bokach, umięśnionych łopatkach, a kończąc na jego piersiach. Początkowo spokojne i delikatne pocałunki, przerodziły się nagle w dzikie pragnienia. Coraz namiętniej badali nawzajem wnętrza swych ust, dołączając do pocałunku języki. Tom oderwał się od niej na moment, za co dziewczyna chciała go zbesztać, lecz mężczyzna nie miał zamiaru przestawać, co poznała po jego palącym i wypełnionym pożądaniem spojrzeniu. Złapał ją za dłoń i podprowadzając do biurka, posadził ją na jego blacie, ponownie wpijając się ustami w jej wargi. Alex położyła dłonie na jego szorstkich policzkach, lecz zaraz potem przesunęła je do zapięcia jego koszuli.

- Wiem czego ode mnie chcesz, lecz nie mogę ci tego dać… - Wyszeptał Tom, odrywając się od niej, w celu zaczerpnięcia oddechu. Alex niczym nie zrażona rozpinała powoli guziki jego koszuli, będąc w tej chwili zdecydowaną na wszystko. – Mogę ci zaproponować jedynie seks.

            Jej palce nagle się zatrzymały. Brytyjka udała, że jego uwaga ją nie zabolała. Szczerze powiedziawszy uraziła ją do głębi. Została wychowana w katolickiej rodzinie i według niej to mąż powinien dostać jej cnotę, w noc poślubną, jednak teraz, wyparła ze swej świadomości to przekonanie. Jednak postanowiła zagłuszyć wołanie rozumu. Teraz tylko on był ważny.

- Tylko seks…

            Powtórzyła jakby chciała to utrwalić w swej pamięci. Nie do końca była pewna, czy akurat tego chce. Jej ciało pragnęło go z całych sił, lecz umysł podpowiadał by się wycofać. Po krótkiej chwili zastanowienia i wpatrywania się w stalowo-niebieskie oczy Toma, wiedziała, że tego właśnie pragnie. Zbierając w sobie dość odwagi, chwyciła za poły jego koszuli i przyciągnął go do siebie, złączając swoje usta z jego wargami. Thomas swymi dłońmi pogładził materiał jej bluzki i podwinął go odrobinę by dostać się do jej nagiej skóry. Wsunął dłonie pod cienki niebieski materiał i przejechał palcami po jej boku, zmierzając do piersi. Alex pośpiesznie rozpięła jego koszulę i położyła spragnione dłonie na jego piersi, badając jego ciało łapczywie. Nagle rozbrzmiało niecierpliwe pukanie i zaraz potem do pokoju wpadł Lukas.

- Tom, chciałem zapytać, czy…

            Kochankowie odskoczyli od siebie jak oparzeni, na dźwięk jego głosu. Luke Zamarł w progu, patrząc na nich w niedowierzaniu. Tom mląc pod nosem przekleństwo, szybko zaczął zapinać swą koszulę, a Alex zeskoczył z biura i uporządkowała swe włosy. Odwróciła się tyłem, gdyż nie umiała spojrzeć na brata ukochanego. Na jej policzkach widniał wieki, bordowy rumieniec wstydu, spowodowany tym, że mężczyzna zobaczył ich w tej krępującej sytuacji.

- Nie wiedziałem, że jesteście zajęci. – Luke skrzywił swe usta, wciągając głośno powietrze. Jego brat rzadko przywoził kobiety do domu i nie spodziewał się, że właśnie dzisiaj nasza go na to ochota. Jego zaskoczenie jednak nie byłoby tak wielki, gdyby nie to, że tą kobietą była przyjaciółka jego narzeczonej. Nie spodziewał się, że Tom, mógłby się zauroczyć, niską angielką, stanowczo zbyt niewinną jak na niego. – Przepraszam…

- Czego chcesz? – Tom, spojrzał na Luka, ze złością, że ten miał czelność mu przerwać. Z jego oczu aż wylewała się wściekłość, gdyż był tak bliski tego by przespać się z Alex. Z jednej strony czuł nieprzyjemne uciskanie w dole, z drugiej cieszył się, gdyż po jej pocałunkach odkrył, że dziewczyna nie miała jeszcze mężczyzny. Wolał doświadczone kobiety, sądził bowiem, że z dziewicami były tylko same problemy, dlatego unikał ich jak ognia. -  Luke!

            Jego twardy głos, wyrwał go z zamyślenia, w które wpadł, nie słuchając co tamten mówi. Spojrzał na niego ciekawie i przyłożył palec do ust, jakby chcąc go uciszyć. Z szerokim uśmiechem wycofał się, cicho zamykając za sobą drzwi. Tom westchnął, pytając w myślach, dlaczego Bóg pokarał go takim bratem. Spojrzał na odwróconą plecami Alex. Był ciekawy co teraz dzieje się w jej głowie.

            Alex kiedy to starszy Moore im przerwał nie mogła dojść do siebie. Przeklinała w duchu swą naiwność, że tak szybko, po tak krótkiej znajomości, zdecydowała się na ten krok. Nagle zniknęła jej cała nieśmiałość. Od chwili gdy go pierwszy raz zobaczyła nie poznawała samej siebie. Odczuwała nieznane jej uczucia pragnienia, którego nie mogła ugasić. Niestety wszystkie te seksualne plany przepadły. Najchętniej wróciłaby do domu przyjaciółki. Teraz obawiałaby się, że Luke ponownie wpadnie do gabinetu i im przerwie.

- Alex… - Jego zachrypnięty, zniżony do zmysłowego szeptu głos, sprawił, że zadrżała. Przytknęła dłoń do swych nabrzmiałych od pocałunków ust i odwróciła się powoli. Zadarła wysoko głowę, a jej spojrzenie zielonych oczu, spotkało się z niebieskimi oczami mężczyzny. Było w nich tyle ciepła i namiętności, że Alex przez chwile rozważała, czy by nie zmienić zdania. – Chodź, odwiozę cię do domu.

            Posłusznie pokiwała głową i pochwyciła jego dłoń, którą do niej wyciągnął. Trzymając się za ręce, wyszli z gabinetu i skierowali się na podjazd. Alex opuściła oczy i przyjrzała się ich złączonym w uścisku dłoniom. Jej mała, prawie, że dziecięca dłoń, dość zabawnie wyglądała w jego uścisku. Mężczyzna posiadał długie, kształtne palce, które bardzo jej się podobały. Jednak nie aż tak, jak ich ciepło, które rozgrzewało jej dłonie, które zazwyczaj były chłodne.

            Kiedy znaleźli się przy aucie, Tom otworzył drzwi po jej stronie i pomógł jej wdrapać się na siedzenie. Później zajął miejsce za kierownicą i rzucając jej tylko przelotne spojrzenie, odpalił silnik i ruszył, wjeżdżając na piaszczystą drogę. Chciała się w pewnym momencie odezwać, lecz nie wiedziała za bardzo co miałaby powiedzieć. Thomas także milczał, co skłoniło ją do zrezygnowania ze słów. Wpatrywała się w mijane drzewa i krzewy, skąpane w ciemnościach nocy. Ani się obejrzała, a byli już na miejscu.

Kiedy mężczyzna zatrzymał samochód, wyrwała się do klamki i chciała uciec do domu, jednak powstrzymała ją przed tym dłoń Toma, którą chwycił ją za ramie.

- Zastanów się nad tym co ci powiedziałem. – Szepnął zwracając na nią swe oczy. Alex pochwycił jego spojrzenie i przez chwile nic nie mówiąc wpatrywała się w głębie jego błyszczących oczu. Po chwili uśmiechnęła się delikatnie, wyciągnęła swą dłoń i pogładziła jego obsiane zarostem policzki. Kiedyś myślała, że zarost jest nieestetyczny jednak teraz szukała każdej możliwości by dotknąć szorstkich włosków. – Proszę cię mała, dobrze sobie to przemyśl.

- Chcę tego… - Szepnęła, przysuwając się bliżej. Rozchyliła usta i kładąc swą dłoń na jego karku, przeciągnęła go do siebie, składając na jego ustach delikatny pocałunek. – Nawet jeśli nigdy się we mnie nie zakochasz, chcę tego…

            Tom westchnął i przycisnął swe wargi do jej. Jęknął coś pod nosem, jednak Alex nie zrozumiała tych słów, ponieważ zostały one stłumione przez pocałunek. Po paru minutach oderwali się od siebie, ciężko dysząc. Tom pogładził jej głowę, ustami muskając na pożegnanie jej zaczerwieniony policzek.

- To mogę ci obiecać… - Powiedział, gdy wyszła już z samochodu i miała zatrzasnąć drzwi. Spojrzała na niego zaskoczona, zastanawiając się w duchu o czym mówi. Jego kolejne słowa przeszyły ją niczym sztylety. – Nigdy się w tobie nie zakocham.

            Przytakując głową, zatrzasnęła drzwi i nie ruszając się nawet o krok, poczekała aż jego czarny pickup zniknie jej z oczu. Gdy czerwone światła jego tylnych lamp, zgubiły się w ciemnościach, dała upust swojemu rozżaleniu, zmieszanemu ze smutkiem. Po jej policzkach spłynęły wielkie słone krople, a z gardła wydarł się żałosny jęk. Na chwiejących się nogach podeszła do werandy i upadła na drewniane schody. Podwinęła kolana pod brodę i rozkleiła się kompletnie. Łzy ciekły po jej twarzy, mocząc jej szyję, policzki, skapując aż na materiał jej niebieskiej bluzki.

W jej głowie było tyle sprzecznych myśli na temat tego wieczoru. Pierwszym z powodów był fakt, że Tom nie był zainteresowany miłością, którą ona zaczęła do niego czuć, coraz mocniej z każdą sekundą. Chciał od niej jedynie seksu, cielesnej zabawy. Zawsze myślała, że zrobi to z mężczyzną w którym będzie zakochana, lecz i on będzie ją darzył uczuciem. Natomiast ostatnim z powodów był fakt, że ten był pewny, że nigdy jej nie pokocha, co było najgorsze z tego wszystkiego.

Jej cichy szloch, dostał dosłyszany przez osobę, która siedząc na huśtawce, z ukrycia przyglądała się całemu zajściu. Amerykanka podeszła do płaczącej dziewczyny i objęła ją swymi ramionami, szepcząc do ucha pocieszające słowa, gładząc jej opuszczoną nisko głowę.

- Już dobrze… - Szepnęła Sam, przyciskając przyjaciółkę z całych sił do siebie. W myślach już układała plan działania, a raczej plan zemsty na Zimnym Tomie. Nie ważne było, co jej zrobił, lecz najwidoczniej ją skrzywdził i należała mu się za to kara. – Jestem przy tobie…