* 12. I dobre chwile są, a serca nasze powtarzają wciąż...

I dobre chwile są, a serca nasze powtarzają wciąż...

Odkąd przyjęłam pod swój dach pana Bingley’a minął tydzień. Od razu następnego dnia udałam się do administratora budynku, spytać czy mogę zatrzymać u siebie psa i czy nie będzie to dla niego jakiś kłopot, jednak gdy tylko weszłam do jego mieszkania, zrozumiałam, że raczej nie będzie z tym problemu. Mianowicie żona administratora, sama hodowała niezliczone ilości kotów. Z uśmiechem na ustach powiedziała, że jej męża niestety nie ma teraz w domu i kazał mi się nie martwić. Zapewniła mnie, że jakby co przekona go, by zniósł ten głupi zakaz. Podziękowałam jej i z uczuciem ulgi wyściskałam starszą kobietę.

Teraz mogłam legalnie trzymać u siebie Bingley’a, co spowodowało u mnie taką radość, że gdy tylko weszłam do mieszkania, uściskałam serdecznie czworonoga. Od tamtej pory moje życie stało się jakieś radośniejsze. Głównie zabierałam go ze sobą do pracy i tam w przerwach bawiłam się z nim. Po powrocie do domu, od razu chwytał w zęby smycz i zmuszał mnie do spaceru, a nocą zawsze wskakiwał do mojego łóżka, grzejąc mi nogi. Musiałam przyznać, że wyrwał kawałek mojego złamanego serca dla siebie, zaleczając odrobinę miłosne rany.

Mężczyzna, którego spotkałam w sklepie nie odzywał się. Trochę bałam się, że któregoś dnia będzie czekał na mnie pod budynkiem, lecz szczęśliwie nic takiego nie nastąpiło.

Nieco zaskoczona spojrzałam na wyświetlacz komórki. Tak bardzo się zamyśliłam, że nie zauważyłam nadchodzących wiadomości.

Rano zadzwoniłam do przyjaciółki z prośbą, czy mogę zostawić u niej Bingley’a. Musiałam ją o to poprosić, ponieważ dzisiaj, nie mogłam go zabrać ze sobą do gabinetu. Miałam sporo umówionych wizyt psich pacjentów, a nie chciałam by zwierzęta pogryzły się ze sobą. Wolałam tego uniknąć. Susan, ku mojej wielkiej uldze, zgodziła się zostać z Bingley’em. Odkąd go u niej zostawiłam, parę razy do mnie dzwoniła z jakimiś niedorzecznymi pytaniami typu: „Patrzy na mnie i piszczy, co ja mam zrobić?”. Niestety musiała sobie dać radę beze mnie. Ostatecznie za pół godziny kończę pracę, więc to nie jest zapewne sprawa życia lub śmierci, która nie może zaczekać.

Gdy ostatni pacjent wyszedł ściągnęłam fartuch i krzycząc na pożegnanie Dorothy, wybiegłam jak burza chcąc jak najszybciej zobaczyć się z moim psem.

Mój pies… To wspaniałe, że spotkałam go wtedy. Zwierzę chociaż chwilami pozwalało mi zapomnieć. Wystarczyło przytulić się do miękkiej białej sierści, by zapomnieć o wszystkich troskach. W drodze przypomniałam sobie o nieodczytanej wiadomości od Sue.

- Co? – Szepnęłam, czytając kilka słów, które napisała mi przyjaciółka. Dla pewności odczytałam je na głos. – Czekam na ciebie w parku, tam gdzie zwykle. Przyjdź najszybciej jak się da!

   Nie miałam czasu by jej odpisać, prawie biegiem puściłam się w kierunku parku. Może rzeczywiście stało się coś strasznego. Miałam nadzieje, że nie zgubiła mojego Bingley’a inaczej będę musiała ja zabić. Co gorsze znowu zostałabym całkiem sama, a tego nie mogłabym znieść.

Wbiegłam do parku jak szalona strasząc gołębie. Ptaki z piskiem rozleciały się na wszystkie strony. Dysząc, zaczęłam rozglądać się za Susan, jednak nie mogłam jej nigdzie dostrzec. Podbiegłam do miejsca, gdzie zwykle rozkładałyśmy koc i spanikowałam. Nie było jej tutaj! Trzęsącymi się dłońmi próbowałam wydobyć telefon z kieszeni spodni kiedy nagle znieruchomiałam.

Kilka metrów dalej, w alejce, dostrzegłam postać w czarnym dresie, która przechadzała się trzymając w ręce smycz… z moim psem!  Posturą sporo przewyższała Susan, więc to na pewno nie była ona. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę. Niestety kaptur na głowie, uniemożliwiał mi identyfikacje, lecz to na pewno był mężczyzna.

- Co pan robi z moim psem! – Krzyknęłam, na co stanął w miejscu, lecz się nie odwrócił. – Masz mi oddać pana Bingley’a ty wstrętny...

W takich chwilach mówi się, że cały świat wali się na głowę. Dlaczego teraz?

Przede mną stał nie kto inny, tylko Tom. Wpatrywałam się w niego jakby nie istniał. Czy ja czasem nie zwariowałam? Nie, to na pewno nie on… Zwidy zdarzały mi się dość często w tym miesiącu, jednak żadna nie była aż tak wyraźna.

- Christien…

Omamy słuchowe? Nigdy! Wyciągnęłam dłoń i ściągnęłam mu kaptur. Szybko cofnęłam rękę i odsunęłam się o kilka kroków. Zwid nie zniknął, co oznaczało, że to naprawdę był Thomas. Był jeszcze przystojniejszy niż go zapamiętałam. Ściął odrobinę włosy, co nadało jego twarzy młodszego wyglądu, a oczy… zwykle błyszczące z rozbawienia teraz patrzyły na mnie z powagą. Moje serce zabiło mocniej, jakby obudziło się z długiego snu, w kącikach oczu pojawiły się łzy. Nie chciałam znów przez to przechodzić.

- Niech mi pan odda psa.

Nakazując wyciągnęłam dłoń po smycz, jednak nie zrobił ani kroku. Dlaczego się tu zjawiłeś? Po co znów chcesz mącić w moim życiu?

- Tak bardzo za tobą tęskniłem…

Chciał się do mnie zbliżyć, lecz odsunęłam się, co zmusiło go do porzucenia tego zamiaru.

- Tęskniłeś?! – Wykrzyczałam, nie zwracając uwagi na ludzi, którzy przyglądali się nam ciekawie. Miałam gdzieś co sobie o mnie pomyślą. – Od prawie dwóch miesięcy czekam na jakąkolwiek wiadomość od ciebie! Cała w nerwach, boje się czy aby ci się nic nie stało, zamiast spać płaczę w poduszkę, myśląc że już nigdy cię nie zobaczę, a ty zjawiasz się nagle w moim życiu i znów przewracasz je do góry nogami! Co ty tu w ogóle robisz i skąd masz mojego psa?

- Od Susan. Prosiłem ją by napisała do ciebie tego smsa. Sam chciałem do ciebie zadzwonić, ale… bałem się, że nie będziesz chciała ze mną rozmawiać i…

- Miałeś rację, nie chcę!

            Umysł nakazywał mi wiać jednak ciało… moje ciało mnie zdradzało. Marzyłam by przytulić się do jego piersi, znów poczuć na wargach jego namiętne pocałunki, chciało być znów kochane…

- Chris… kochanie… - Niewiele myśląc, wtuliłam się z jego ramiona. Tak bardzo tego pragnęłam, wręcz musiałam to zrobić, zanim by zniknął po raz kolejny. Przytulił mnie do swe piersi i głaskał po głowie. Nie mogłam już dłużej powstrzymywać cisnących się do oczu łez. Rozpłakałam się na dobre, mocząc mu przy tym bluzę. – Pewnego wieczoru, gdy wracałem z planu, ukradziono mi samochód.

- Co to ma z tym wspólnego?!

Thomas ze wszystkim szczegółami opowiedział mi o całym zajściu. Gdy zobaczył, że jego wóz został skradziony, przypomniał sobie, że w środku była także komórka. Wraz z samochodem, stracił nie tylko komórkę, ale także wszystkie numery telefonów. Niestety nie miał pamięci do numerów, przez co nie mógł oddzwonić.

Spojrzałam na niego sceptycznie, marszcząc przy tym brwi. Nie wiedziałam czy uwierzyć w jego historie, ostatecznie mógł ją wymyślić na poczekaniu.

- Dobra… - Wyciągnął z kieszeni telefon i przyłożył go do ucha. Nie miał tej samej komórki, co w ośrodku, więc albo miał drugą, albo mówił prawdę… - Mamo? Mogłabyś opowiedzieć, co zdarzyło się z moim samochodem?

Odsunął aparat od ucha i kliknął przycisk, przez co mogłam usłyszeć kobietę na głośniku.

- Ale powiedz mi synku, spotkałeś się już z Christien?

Z zaskoczenia pisnęłam patrząc na niego szeroko otartymi oczyma. Powiedział o mnie mamie?

- Proszę, po prostu to zrób…

Kobieta zaczęła opowiadać. Po kilku zdaniach zdałam sobie sprawę, że mówił prawdę. Wzięłam od niego telefon i przerwałam połączenie. Było mi wstyd, że mu nie uwierzyłam, lecz miałam swoje powody. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Christien, kocham cię i już nigdy nie zostawię cię na tak długo.

- A kiedy wracasz do Anglii?

- Nie wracam. – Uśmiechnął się szelmowsko, wyciągnął dłoń i stuknął palcem w mój nos. – Jakiś tydzień temu kupiłem mieszkanie w Brooklynie i znalazłem korzystną ofertę pracy w tutejszym teatrze, więc Anglia mnie nie potrzebuje.

- Tom…

Przyciągnął mnie do siebie, sprawiając jak za dotknięciem magicznej różdżki, że poczułam się fantastycznie. Jak ja tęskniłam za tymi wspaniałymi ustami. Zarzuciłam mu ramiona na szyje, przyciągając jego głowę bliżej, by pogłębić pocałunek. Och, Tom, mój kochany Tom…

Po kilku chwilach Thomas przerwał pocałunek i spojrzał mi prosto w oczy.

- A czy ty Chris… - Zauważyłam, że zagryza usta z nerwów. – Czy ciągle mnie kochasz?

- Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ciągle cię kocham, ty podły draniu!

Ponownie złączyliśmy swe usta w namiętnym pocałunku, jednak nie na długo. Pan Bingley szczeknął niecierpliwie i zaczął szarpać za smycz.

- Tom… Chyba pan Bingley czuje się zazdrosny.

Zachichotałam i odsunęłam się odrobinę. Wyciągnęłam w jego stronę dłoń, którą pochwycił bez namysłu. Trzymając się za ręce spacerowaliśmy po parku.

- Tak właściwie… - Odezwał się po paru minutach Thomas, obejmując mnie ramieniem. Do mojej duszy znów powrócił spokój. – To dlaczego nazwałaś psa – Pan Bingley?

Spojrzałam z uśmiechem na ukochaną twarz. W sumie nie wiedziałam dlaczego to zrobiłam, choć podświadomie…

- No bo… Chyba nie umiałabym pokochać nikogo innego prócz Bingley’a

Tom roześmiał się głośno, a zaraz potem i ja do niego dołączyłam.

- Och Chris…

Wieczorny Brooklyński wiatr, obok śpiewu ptaków i głośnych, samochodowych klaksonów, niósł także i nasz śmiech. Zapowiedź tego, co jeszcze nas czekało, a także potwierdzenie, że prawdziwa miłość, o której zawsze marzyłam w końcu i mnie spotkała…     

The End