8. Gdzie byłeś, kiedy cię potrzebowałam?

- To już chyba jesteśmy gotowe! – Krzyknęła Alex, odstawiając na wielki dębowy stół, nakryty białym obrusem, ostatnią misę z sałatką, która niedawno skończyła. Rose przyjrzała się ich dziełu i uśmiechnęła się promiennie. Dziewczyna spojrzała ukradkiem na matkę przyjaciółki. Przez cały czas próbowała powstrzymać się od śmiechu, ponieważ odrobinę budyniu utknęło w jej jasnych włosach. Nie miała serca powiedzieć je o tym, dlatego też, pociągnęła ją za ramię, wpychając ją z powrotem do domu. – Niech pani weźmie kąpiel przed przyjęciem i założy coś ekstra!

            Rose nieco opornie powlekła się do domu, zastawiając Alex samą. Angielka uśmiechnęła się przyglądając się po raz kolejny ich dziełu.

            Nadchodząca impreza, którą czuła w kościach, sprawiła, że brzuch Aleksandry ścisnął się boleśnie. Długi stół, licznie zastawiony jedzeniem, aż uginał się pod naporem dań. Obok niego na długich kijkach wisiały lampiony, oświetlające otoczenie. Przy nim stało ponad piętnaście krzeseł. Alex policzyła na palcach gości, którzy mieli się zjawić, lecz w żaden sposób rachunek się nie zgadzał.

- Co tam liczysz? – Spytał Simon, wyrywając ją z zamyślenia. Alex nie przestraszyła się jego obecności, ponieważ w ciągu całego dnia, chłopak straszył ją nieustannie, więc w jakiś sposób się do tego przyzwyczaiła. Kiedy dziewczyna nie odpowiedziała i ciągle liczyła, wpatrując się w krzesła, brat przyjaciółki domyślił się, co jest przyczyną jej zamyślenia. – Nas jest piątka… Będzie Sue z Grayem, Ben, kuzyn Michael, Zack, no i Moore’owie… Chociaż nie liczyłbym na to, że przyjdą.

            Alex odwróciła się do Simona, nie kryjąc swego niezadowolenia. Nie po to stała cały dzień przy garach, by teraz wszystko poszło na marne! Jedyną osobą, które tak naprawdę oczekiwała był Thomas i nie chciała nawet przypuszczać, że ten się nie zjawi. Spytała Simona dlaczego wygadywał takie bzdury. Chłopak westchnął, wciskając swe dłonie do kieszeni dżinsów.

- Zimny… To znaczy Thomas nie należy do przyjacielskich ludzi. – Wzruszył ramionami, zawieszając swe spojrzenie w jakimś punkcie nad jej głową. – Pamiętam jak zaprosiliśmy ich w święto niepodległości… Przyszli wszyscy oprócz tego gbura, a mieliśmy pieczone kiełbaski i beczkę..!

            Simon rozgadał się o poprzedniej imprezie, która miała miejsce ponad 2 tygodnie temu, opowiadając Alex ze szczegółami co ją ominęło. Ta jednak przestała go słuchać. Zastanawiała się dlaczego Tom udawał przed wszystkimi takiego chłodnego człowieka. Wprawdzie dziewczyna nie znała go zbyt dobrze, jednak ciepło, które ujrzała w jego oczach nie mogło być udawane. Musiała się za wszelką cenę dowiedzieć dlaczego to robił. Młodszy Moore spodobał się jej, nie mogła tego ukrywać, lecz większym celem było rozkochanie go w sobie i sprawdzenie, czy serce Amerykanina jest tak samo zimne i nieczułe jak wszyscy podejrzewali.

- Jak patrzę na te smakołyki, robię się głodny… - Smutny głos Simona, ponownie wyrwał ją z zamyślenia. Dziewczyna roześmiała się i poklepała go po ramieniu, przekonując go by poczekał na gości. Ten skrzywił zabawnie usta, udając obrażonego. – Jesteś jeszcze gorsza niż Sam!

            Jego słowa skwitowała śmiechem, a on nie pozostając długo ponury także się roześmiał i odszedł w kierunku domu. Patrząc po raz ostatni na stół, zadowolona ze swojej pracy, ruszyła by się przebrać.

W drodze do zajmowanego na górze pokoju, zastanawiała się jaki strój wybrać. Kiedy wchodziła po schodach, minęła kompletnie już umytą oraz ubraną Rose. Nie ma co, ta to ma parę! – Pomyślała, chwaląc w myślach kobietę i jej szybkie ogarnięcie swojego wyglądu. Będąc już w szczytu schodów, przyjrzała się jej czerwonej, letniej sukience. Może także powinna taką włożyć?

* * *

 - Chyba nie jest tak źle? – Spytała Alex swej przyjaciółki, która weszła do jej pokoju w chwili gdy ta zapinała suwak swej zielonej sukienki z satyny. Sam przyjrzała się jej sceptycznie, krzywiąc usta w zabawny sposób. Dobrze wiedziała, że amerykanka unikała jak ognia zakładania sukienek i szczerze nie znosiła, gdy musiała to zrobić. – No dobra założę spodnie!

            Alex już miała rozpiąć ją, gdy to ręce przyjaciółki powstrzymały ją przed tym zamiarem. Sam przyjrzała się jej ponownie, a Angielka pod naporem jej spojrzenia spłoniła się rumieńcem.

- Chociaż nienawidzę sukienek, teraz żałuje, że takiej nie mam. – Stwierdził Sam, wzdychając pod nosem. Alex uśmiechnęła się i podchodząc do szafy wydobyła z niej, swoją granatową sukienkę, krojem podobną do tej co miała na sobie. Sam jęknęła, jakby trzymany przez przyjaciółkę materiał, był bombą. – Nie żartuj sobie ze mnie, nie założę czegoś tak dziewczęcego!

            Alex wzruszyła ramionami i wcisnęła materiał z powrotem do szafy, przeczesała swe długie czerwone włosy, ciesząc się, że układały się dzisiaj nadzwyczaj dobrze. Sam prychnęła pod nosem, widząc jak to przyjaciółka przegląda się w lustrze i wyszła, głośno trzaskając drzwiami.

            Chwile później i Alex przekroczyła próg sypialni i skierowała się na dół. W salonie spotkała ojca przyjaciółki, ściągającego swą kraciastą koszulę i zakładającego biały, świeżo wyprasowany materiał. Nie zauważając pojawienia się Alex, mężczyzna przeklinał pod nosem, nie mogąc sobie poradzić z zapięciem guzików.

- Wszyscy są dzisiaj tacy eleganccy… - Szepnęła Alex, zwracając na siebie uwagę Richard. Starszy pan odwrócił się, układając w uśmiechu swe usta, ledwie zauważalne z pod gęstego wąsa. – Jeśli pan chce, może zostanie pan w tej kraciastej?

            Anderson spojrzał na nią smutno, zapinając ostatnie guziki koszuli. Zapiął na swej szyi, amerykański krawat i poprawił spodnie.

- A Rose urwie mi głowę…

            Alex roześmiała się z jego zabawnej odpowiedzi po czym nie ociągając się długo, ruszyli do ogrodu. Gdy tylko podeszli bliżej z zaskoczeniem stwierdzili, że zabawa trwa w najlepsze. Rose oraz Simon, zagadywali wesoło towarzystwo. Gray oraz najprawdopodobniej jego żona Susan, zasiadali już przy stolę, tak samo jak Ben, młody nastolatek, który przyprowadził swą dziewczynę Kate, o której opowiadał jej gdy rozstawiali krzesła. Siedziało tam jeszcze parę osób, których nie poznała, lecz Richard widząc jej przerażony wzrok postanowił ją przedstawić.

- Witajcie przyjaciele! – Powiedział, głośno chcąc przekrzyczeć, hałaśliwie rozmawiające towarzystwo. Kiedy powiedział to dopiero po raz trzeci, osoby umilkły, wpatrując się w nieznajomą im Alex. Dziewczyna zaczerwieniła się, jak to miała w zwyczaju i opuściła nisko głowę. – To jest Alex, najlepsza przyjaciółka Sam. Przyjechała do nas z Anglii.

            Wszyscy powitali ją radośnie, unosząc w górę swoje szklanki. Pierwszym, który przemówił był Gray, który przywołał ją gestem dłoni by podeszła. Poprawiając swą sukienkę, ruszyła w ich kierunku.

- To jest właśnie ta mała, o której ci wspominałem. – Powiedział Gray, obejmując ramieniem swą ciężarną żonę. Kiwnął głową na Alex, a zaraz potem powtórzył te gest, wskazując tym razem na towarzyszącą mu kobietę. – Poznaj moją Susan.

Kobieta spojrzała na nią z ciekawością, a Alex myślała tylko o tym co mężczyzna jej nagadał, lecz zaraz uśmiechnęła się przyjaźnie i podała jej swoją dłoń. Susan uścisnęła jej rękę, odwzajemniając uśmiech. Była wysoka i dość szczupła, nie licząc wielkiego brzucha zwiastującego, że do rozwiązania pozostało jej niewiele czasu. Swe długie kasztanowe włosy spięła ozdobną spinką w kwiaty, pasującą wzorem do jej białej, kwiaciastej sukienki. Oczy o niespotykanym kolorze zielonego, wpadającego w brąz, były pełne wesołych iskierek. 

- A więc Sam w końcu znalazła przyjaciółkę… - Szepnęła, zapraszając ją by usiadła, co spełniła z przyjemnością. W chwili gdy siadała obok kobiety pochwyciła ciekawe spojrzenie, młodego mężczyzny, który przyglądał jej się z zainteresowaniem, z nad szklanki, która właśnie opróżniał. Alex odwróciła pośpiesznie wzrok, nie chcąc zaprzątać sobie głowy, jego wzrokiem. – Musisz być strasznie wytrzymała, skoro wytrzymujesz z tą złośnicą!

            Susan roześmiała się głośno, a tuż zaraz zawtórował jej mąż, wybuchając śmiechem. Alex również się roześmiała, lecz ciągle kątem oka spoglądała na mężczyznę, który peszył ją swym spojrzeniem. Nie miała pojęcia kim był ten jasnowłosy blondyn o wyrazistej, twardej szczęce i ciemnych oczach. Miał swój urok, jednak sposób w jaki patrzył, przyprawiał ją o gęsią skórkę. Gdyby nie było to prywatne spotkanie, zadzwoniłaby po policję, myśląc, że to jakiś morderca lub co gorsza gwałciciel.

- Co to za odbijanie przyjaciół? – Zdenerwowany głos Sam, przeciął powietrze niczym miecz. Susan pokręciła nerwowo głową, przytulając się mocniej do piersi, rozmawiającego z Richardem Graya. Alex aż jęknęła widząc, że przyjaciółka założył sukienkę. O mało co nie spadła z krzesła gdy ta podeszła do nich, a żółty materiał, zafalował, w rytm jej kroków. – Jak miło was widzieć!

            Sam podeszła do Sue i ucałowała jej policzek, kładąc dłoń na jej brzuchu. Alex ciągle patrząc na nią zaskoczonymi oczami, uszczypnęła się w przedramię, chcąc sprawdzić czy aby nie śni. Syknęła z bólu, zwracając na siebie uwagę, Susan oraz Sam.

- Co jest Alex? – Spytała Sam, patrząc na zaczerwienienie w miejscu gdzie się uszczypnęła.

Brytyjka szukając szybko jakiegoś sensownego wytłumaczenia, znów pochwyciła nachalne spojrzenie blondyna. Postanowiła podążyć tym tropem.

- Ten koleś jakoś dziwnie mi się przygląda… - Powiedziała, wskazując delikatnie głową mężczyznę. Sam oraz Sue wychyliły głowy i roześmiały się radośnie. Alex spojrzała na nie z konsternacją, nie wiedząc o co im chodzi. – Nie jest jakimś psychopatą?

            Sam poklepała ją po ramieniu i nachyliła się zniżając swój głos do szeptu, co nie było konieczne zdaniem Alex, gdyż towarzystwo rozmawiało tak głośno, że nawet gdyby wydzierały się w niebogłosy i tak nie zostałyby dosłyszane.

- Te jest Zack, mój kuzyn, mieszka w mieście. – Sam zaczęła opowiadać o mężczyźnie, a Sue wtrącała do tego co jakiś czas, swoje uwagi. Głównie jednak przytakiwała głową, jakby na potwierdzenie jej słów. Facet, który tak nachalnie się jej przyglądał, miał 28 lat. Razem ze swoim bratem Michaelem, zajmował się rodzinną restauracją w Cheyenne. Stracił rodziców w bardzo młodym wieku i był kawalerem, co Sam powtórzyła kilkanaście razy, jakby chcąc ją zachęcić do podrywu. – Widocznie mu się spodobałaś…

            Alex spojrzała na mężczyznę, chcąc mu się lepiej przyjrzeć. Ten pochwytując jej spojrzenie, odwrócił błyskawicznie wzrok, a na jego twarz wstąpiło coś na kształt rumieńca, jednak nie była tego do końca pewna, ponieważ posiadał ciemną karnację. 

- Idź do niego i zagadaj! – Szepnęła Susan, pchając ją delikatnie w plecy. Alex chwyciła się krzesła, nie chcąc zostać z niego zepchnięta, gdyż zaraz potem do Sue dołączyła jej przyjaciółka, mówiąc jaki to on jest wspaniały. – A jeśli to on jest ci przeznaczony?

            Alex jęknęła, czerwieniąc się ze wstydu. Nie miała odwagi by zagadać do mężczyzny. Miała nawet małe problemy z zamówieniem hot-doga, gdy pracownikiem budki był chłopak… Pokręciła stanowczo głową, co wywołało jęk rozczarowania dziewczyn. Nagle jednak pomyślała o Tomie. Moore zrobił na niej dużo większe wrażenie niż kuzyn przyjaciółki. Poza tym mężczyzna zajmował nieustanie jej myśli, co nie było dla niej normalne, bo po raz pierwszy odczuwała tak silne zainteresowanie płcią przeciwną.

- Pójdę po sok…

            Ujadania Sam oraz jej ciotki były wprost nie do zniesienia, przez co Alex poczuła, że musi się ulotnić. Chwyciła prawie pusty dzbanek z napojem i ruszyła w stronę domu. Na stole wprawdzie było sporo picia, lecz to był tylko pretekst, coś co mogłoby ją uratować przed towarzystwem. Chciała pobyć trochę w samotności. Gdy weszła do domu, zadowolona zauważyła, że w salonie nikogo nie ma. Miała teraz chwile, by uspokoić swe myśli.

            Spojrzała ukradkiem na zegar z kukułką, którego tarcza wskazywała prawie dwudziestą. Państwo Moore jak i ich synowie nie pojawili się do tej pory i Alex wątpiła by jeszcze przybyli. Widziała od Rose, że pani Moore jak i jej mąż, byli po sześćdziesiątce. Ostatnimi czasy David Moore narzekał na bóle kręgosłupa, dlatego prowadzenie farmy przejął jego starszy syn Lukas, za to młodszy Thomas nie został odsunięty od rodzinnego biznesu. Kierował farmą od strony finansowej – decydował o sprzedaży bydła, a także i jego kupnie. Margaret zaś – druga żona Davida, matka Toma – oddawała się typowo damskiemu zajęciu. Dbała o dom, jak i o męża oraz synów. Rose mówiła, że matka Luka umarła przy porodzie, czego pan Moore  nigdy sobie nie wybaczył, choć nie było to wcale jego winą, lecz niedługo po tym, bo po trzech latach, spotkał na swej drodze Margaret, którą szczerze pokochał. Ich miłość podobno do tej pory nie wygasła, a starsze małżeństwo dość często okazywało sobie uczucia.

            Alex westchnęła napełniając dzbanek sokiem. Taka miłość zdarza się raz… - Pomyślała, a jej myśli uciekły natychmiast w stronę ich syna. Bała się, że ze swoim niedoświadczeniem, może wydawać się Thomasowi śmieszna. Po pierwsze brak jakiegokolwiek doświadczenia oraz dość przeciętna uroda nie dodawały jej odwagi, a raczej jej ją ujmowały. Nie umiała flirtować, rozmawiać w sposób, kierujący rozmowę na właściwe tory i na Boga! Nawet nigdy się prawdziwie nie całowała! Zdarzały się wprawdzie jakieś przelotne pocałunki w dzieciństwie, lecz były one tak niewinne, że nie warto było ich nawet wspominać. Raczej starała się zaspokoić ciekawość i sprawdzić co przyjemnego było w dotyku ust. Zastanowiła się przez chwile, chcąc przypomnieć sobie te pocałunki, lecz jej pamięć je wyparła, co oznaczało, że były mało znaczące.

- Przepraszam… - Alex podskoczyła o mało co nie rozlewając soku na podłogę. Tak się nie stało, ponieważ męskie dłonie chwyciły jej palce, ściskające karton i uniemożliwiły jej ten ruch. Serce zadudniło jej w piersi, gdyż mężczyzna stał stanowczo za blisko. Wystarczyło odchylić się odrobinę do tyłu, by oprzeć się plecami o męską pierś. To jednak co zawstydzało ją najbardziej, to jego gorący oddech, który czuła na policzkach. – Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć…

            Początkowo, gdy głos wyrwał ją z zamyślenia myślała, że to Thomas, jednak teraz była całkowicie pewna, że to nie on. Barwa głosu młodszego Moorea była tak charakterystyczna, że nie można jej było pomylić z żadną inną. Lekko zachrypnięta, zmysłowo wypowiadająca każdą głoskę…

- Jesteś Alex, prawda? – Spytał nagle, odsuwając się o krok i puszczając jej dłoń. Alex odwróciła się powoli, chcąc sprawdzić czy jej przypuszczenia się nie mylą. Tak jak myślała, osobą, która ją zaskoczyła był kuzyn Sam, który tak nachalnie jej się przyglądał. Teraz jego oczy, przesuwały się ciekawie, z zainteresowaniem po jej twarzy, jakby chcąc ją przewiercić na wylot. – Sam wiele mi o tobie opowiadała, lecz nie mówiła, że jesteś taka śliczna…

            Alex jęknęła, zaskoczona jego nagłą uwagą. Nie uważała się za piękność, bo wcale nie była ładna. Zack jednak powiedział to bez zająknięcia co oznaczało, że naprawdę tak uważał. Dziewczyna poczuła na policzkach szczypanie co zwiastowało, że na jej twarz wstąpił wstydliwy rumieniec. Przyłożyła dłoń do policzków i podniosła swe spojrzenie. Natrafiła na nieco zamglone spojrzenie kuzyna przyjaciółki.

- Nie chciałem cię zawstydzić, wybacz… - Alex machnęła tylko ręką, gdyż język stanął jej kołkiem i nie mogła wypowiedzieć ani jednego słowa. Nie słyszała zbyt często komplementów, dlatego też nie bardzo wiedziała jak na nie zareagować. – Ale nie mogłem się powstrzymać…

Brytyjka przyjrzała się jego twarzy, chcąc dojrzeć to czego nie zauważyła przy stole. Był blondynem o twardej, mocnej szczęce i orlim nosie. Ciemne, prawie czarne oczy, mierzyły ją z ciekawością. Gdy się uśmiechnął w policzkach robiły mu się dołki, co wydało jej się nadzwyczaj urocze i wprowadzające nieco łagodności do jego surowego wyglądu. Tak jak większość tutejszych mężczyzn nosił kilkudniowy zarost, co kiedyś wydawało jej się niepotrzebne na męskiej twarzy, teraz wzbudzało zainteresowanie. Chciała wyciągnąć dłoń i zobaczyć, czy zarost jest tak szorstki w dotyku jak mniemała, lecz w ostatniej chwili skarciła się za takie myśli.

- Przepraszam… Nie wiem co powiedzieć…- Ściśnięty nieśmiałością głos, wyrwał się z jej gardła. Wyciągnęła drżącą dłoń w jego stronę, którą pochwycił błyskawicznie, jakby nie mógł się tego doczekać. – Miło mi cię poznać, Zack.

            Ciepło jego dłoni, w chwili gdy jej dotknął rozeszło się po jej ciele, wprawiając je w drżenie. Nie chciała tak na niego reagować, lecz męski dotyk od zawsze wprawiał ją w zakłopotanie.

- A więc jednak wiesz jak mi na imię. – Stwierdził, ciągle ściskając jej dłoń, jakby nie chciał jej już nigdy puścić. Uśmiechnął się zniewalająco, a myśli Alex zamiast zostać przy jego osobie, uciekły w kierunku sąsiada Sam. Dziewczyna wolałaby by zamiast niego stał tu Tom, lecz nie można było mieć wszystkiego. – Mnie też jest miło…

            Jego zmysłowy szept nasunął Alex myśli, że właśnie flirtuje z mężczyzną. Gdy się spostrzegła, Zack nachylił się nad nią i rozchylił usta. Prawie pisnęła, gdy przymknął powieki. Chyba nie miał zamiaru jej pocałować?! Jednak gdy jego twarz była coraz bliżej, dziewczyna wpadła w panikę, rozglądając się na boki, szukając najlepszej ucieczki. Nie chciała by ją całował, nie miała nawet ochoty by ją dotykał. Dłoń jednak ciągle znajdowała się w jego uścisku. Tom! – Jęknęła w duchu – gdzie jesteś, gdy cię potrzebuje!

 - Nie tracisz czasu mała…

Charakterystyczny, zachrypnięty głos Toma, dochodzący z bliska, spowodował, że Zack się zatrzymał tuż przy jej ustach. Alex o mało co nie pisnęła z radości, dostrzegając Moorea, nieopodal, opierającego się o dębową komodę. Jego ramiona były skrzyżowane na piersi, a usta mocno zaciśnięte. Oczy natomiast był wypełnione czymś co można by nazwać obrzydzeniem, lecz było w nich coś jeszcze. Złość? – Zastanowiła się Alex, wyrywając dłoń z uścisku Zacka. Tom podniósł się i przemierzając pokój wolnym krokiem zatrzymał się tuż przy nich.

- Miło cię widzieć Coover. Znów rzucasz się na pierwszą lepszą w okolicy?

            Jego zabarwiony jadem głos, wydał się Alex wstrętny. Pierwsza lepsza? – Pomyślała, zaciskając dłonie w pięści, a w kącikach jej oczu wezbrały się łzy. Jak mógł powiedzieć o niej coś takiego?  Zack, zacisnął mocniej szczękę, a dziewczyna zauważyła, że hamuje się by nie zetrzeć pięścią, złośliwego uśmieszku z twarzy Toma. Choć brzydziła się przemocą, sama miała ochotę uderzyć go w twarz. Jego uwaga zabolała ją do głębi.

-  Jak zawsze miły i uprzejmy… - Wysyczał Zack, ramieniem zasłaniając Alex, która odczuła właśnie chęć, wrócenia do pokoju na górze i schowania się pod kołdrą. Ciągle w uszach słyszała jego obraźliwą uwagę, dotyczącą jej osoby. – Alex nie jest pierwszą lepszą i nie pozwolę ci tak o niej mówić! 

- A co, pobijesz mnie? – Powiedział, podnosząc dłoń i nadstawiając swój policzek jakby tego właśnie oczekiwał. Zack siłą powstrzymał się by nie spełnić jego prośby. Miał taką ochotę jednak poczuł na ramieniu uścisk, małych kobiecych dłoni, które mu na to nie pozwalały. Tom gdy nie doczekał się z ich strony żadnej reakcji, zaśmiał się gardłowo, opierając swe plecy o ścianę, przerzucił swój wzrok na Alex. - Trzymaj się go mocno mała, bo jak tylko dostanie to czego chce, przejdzie mu zapał do małżeństwa…

            To powiedziawszy ruszył do wyjścia, nie zaszczycając ich nawet krótkim spojrzeniem. Alex nie czekając na jakikolwiek ruch Zacka, wyrwał się do przodu, kierując się do łazienki na górze. Musiała pobyć trochę sama i zatamować potok łez, który puścił się z jej oczu, wraz z zanikiem wysokiej sylwetki Toma, znikającej za drzwiami.